VERSLAG: I Am Kloot - 12/3 - Paradiso

I am kloot – 12/3 – Paradiso

Een paar maanden geleden stonden de heren van I Am Kloot gedrieën op het Crossing Border festival in Den Haag. Vanavond nemen ze voor hun concert in Paradiso nog drie extra muzikanten mee op het podium. Gezien de ontwikkeling van het laatste album Let It All In om steeds meer instrumenten te gebruiken, is dit een waardevolle toevoeging. Dit wordt al duidelijk vanaf opener ‘These Days Are Mine’ waar de extra gitarist Tom ook af en toe de trompet ter hand neemt om het nummer net wat extra kracht te geven. Het doet denken het concert van stadsgenoten Elbow van een aantal jaar geleden op hetzelfde podium, waar de bandleden het openingsnummer 'Starlings' lardeerden met het nodige trompetgeschal. De vergelijking met Elbow is logisch aangezien Guy Garvey en Craig Potter van die band de laatste twee albums van I Am Kloot produceerden. Qua stijl zijn er dan ook zeker overeenkomsten. Geen zorgen, I Am Kloot staat prima op zichzelf.

Paradiso is niet uitverkocht. Het podium is versierd met een grote hoeveelheid witte kaarsen waardoor de zaal de intieme uitstraling krijgt die zo goed past bij de muziek die vanavond ten gehore wordt gebracht. De nummers van I Am Kloot gaan van melancholisch tot luidruchtig waarbij zanger John Bramwell zich soms lijkt te overschreeuwen om even later in enkele solonummers zoals ‘I Still Do’ te bewijzen dat hij in zijn eentje ook de zaal stil kan krijgen. Vooraan staan verschillende paartjes innig gearmd te luisteren naar de nummers die doorgaans over ‘drinking and disaster’ gaan. De band is dan ook een expert op het gebied van het neerzetten van een melancholische sfeer zonder heel zwaar te worden. Het is vooral heel mooi. Bramwell speelt in zijn typische pose aangezien hij geen gitaarband gebruikt, terwijl bassist Peter Jobson zittend met ogen dicht opgaat in de muziek terwijl hij de snaren van zijn basgitaar beroert. Als hij tijdens het concert een keer gaat staan wordt dit dan ook als zijnde een speciaal evenement aangekondigd door de altijd geestige Bramwell.

Het publiek is vandaag getuige van een intieme show door een band die op hun laatste, overigens uitstekende, album toch een iets grootser geluid laat horen. Gaan ze misschien toch Elbow achterna, die per album steeds epischer nummers lijken te maken? Ergens zou dat zonde zijn, want het zijn juist de kleine nummers als 'To The Brink' die het meeste kippenvel oproepen. Aan de andere kant: als de kwaliteit net zo hoog blijft als vanavond maakt het eigenlijk niet uit.