VERSLAG: Joe Bonamassa - 21/3 - HMH

Joe Bonamassa

Bonamassa zorgt voor kippevel in uitverkocht HMM


Stipt op tijd klinkt vanaf een donker podium de AC/DC-hit “Highway to hell” in een bluegrass (!) uitvoering als Joe Bonnamassa het podium opkomt. Zoals altijd strak in het (Armani) pak, voorzien van zonnebril en met gitaar in de hand. Helemaal klaar voor het platspelen van de Heineken Music Hall.

De eerste nummers worden akoestisch en sober uitgevoerd met alleen conga’s en een honky-tonk-piano als begeleiding.
Bij elke nieuw nummer wordt hem een andere gitaar aangereikt, de een nog mooier dan de ander. Hij verzamelt ze ook, inmiddels heeft hij er honderden. Niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat Bonamassa praktisch opgroeide tussen de gitaren in de muziekwinkel van zijn vader. Op jonge leeftijd kreeg hij les van blueslegende BB King waarmee hij ook toerde.

Bij het zesde ‘unplugged’ nummer (Woke up Dreaming) breekt hij een snaar en wordt het tijd voor het elektrische vuurwerk en verschijnt de voltallige band op het podium.
De geweldige band komt meteen goed uit de startblokken met een stomende uitvoering van ‘Slow Train’ gevolgd door ‘Dust Bowl’. Met elk nummer toont Bonamassa zijn klasse, iedere toon is raak en wordt strak uitgevoerd. Hij kan zijn gitaar de ene keer laten klinken als een viool en het andere moment als een grommend monster. Zijn gitaargeluid komt uit een ‘muur’ van Marshall-buizen versterkers. Perfectionist Bonamassa maakt er geen geheim van dat hij voor een ‘vet’ gitaargeluid kiest voor de ouderwetse analoge versterker.

Zijn fenomenale gitaartechniek komt goed tot z’n recht als hij op de Gibson Les Paul een subtiele uitvoering van ‘You better Stop’ ten gehore brengt als eerbewijs aan die andere gitaarheld, Gary Moore.

Het hele concert kent weinig stiltes en het tempo ligt hoog. Bonamassa’s medemuzikanten schakelen soepel over van blue-grass via Lousianablues naar stampende bluesrock. Waarbij de bandleden om de beurt een hoofdrol opeisen. Drummer Tal Bergman is de virtuoze clown van de band. Met zijn baard en lange haar geeft hij een imitatie weg van Animal, de drummer uit de Muppetshow. Toetsenman Arlan Schierbaum gaat even helemaal ‘los’ met een minutenlange solo op het Hammondorgel, tot groot genoegen van het enthousiaste publiek. Tussen al dat geweld staat de 60 (!)-jarige bassist Carmine Rojas als een rots in de branding.


Na twee uur onafgebroken gitaargeweld bedankt Joe Bonamassa het publiek “Thank you Amsterdam, you where great” en verdwijnt van het podium. Voor het, vooral oudere (50+) publiek het sein om massaal te gaan staan. Het hoeft maar kort het vertrouwde “we want more” te scanderen of Joe en zijn band komen het podium weer op. Voor een dampende bluesrock-finale waarbij Bonamassa voor het eerst zijn zonnebril afzet en met een gelukzalige grijns op zijn gezicht de laatst blueslick de zaal inslingert.