VERSLAG: Deicide - 25/3 - Baroeg

Deicide + supports

Bij aanvang van de Franse formatie Sweetest Devilry staan er pas een man of twintig publiek in de zaal van de Rotterdamse Baroeg. Het jonge vijftal speelt naar eigen zeggen melodische deathmetal maar live is het meer te vergelijken met de Finse band Children of Bodom. Erg bijzonder is het optreden niet, maar het is leuk om te zien dat jong talent de kans krijgt om op tour te gaan met een grote naam als Deicide.

De tweede opener van de avond komt ook uit Frankrijk. Destinity staat een stuk sterker op het podium dan hun voorgangers. Ooit begonnen als black/death metalband, spelen ze nu thrash metal met een vleugje hardcore. Opvallend is de continue aanwezige synthesizers op de achtergrond die vanaf laptop meeloopt met de show, waarmee de melodie voor een flink deel wordt bepaald. De zaal is intussen een stuk voller en de band krijg het publiek aan het applaudisseren, maar los komt het nog niet.

Ten opzichte van de headliner van vanavond, is het Italiaanse Karnak de enige band die muzikaal in de buurt komt. Snelle riffs, korte maar felle gitaarsolo’s, blastbeats en lage grunts vormen de ingrediënten voor een stevig portie brutal death metal van een duidelijk ervaren groep muzikanten. De eerste moshers worden voor het podium gesignaleerd en headbangers vormen niet langer een uitzondering vanavond.

De band waar iedereen op deze maandagavond voor op is komen draven is natuurlijk Deicide. Ze zijn verreweg de bekendste band op de tour en hebben na meerdere tours te hebben afgezegd en een tour met een andere zanger te hebben opgetreden, iets goed te maken. Bij de eerste drie nummers gaat de zaal uit zijn dak. Glen Benton is goed bij stem en gitarist Jack Owen staat rustig lachend de bekende klassiekers te spelen. Tot een fan het podium op springt om te stagediven en hierbij de microfoon van frontman Benton vernielt.

Enkele minuten later doet de microfoon het weer, en zet de band hun set snel door. Er zijn echter problemen met het geluid uit de monitors volgens zanger Benton, die in een erg slecht humeur is. Vanaf dit punt worden de nummers afgewisseld met commentaar en gevloek op zijn crew, tot hij halverwege de show aankondigt niet meer te gaan zingen en alleen nog basgitaar te spelen. Tegen het einde van het optreden, dat een half uur eerder is dan gepland, is de helft van het publiek vertrokken en de andere helft staat verbaasd te kijken naar het podium. Wanneer een band al 25 jaar optreed, soms voor duizenden mensen op grote festivals, verwacht je als bezoeker dat je een professionele show te zien krijgt, maar Deicide bakt er vanavond niets van.