VERSLAG: Mumford & Sons - 30/03 - Ziggo Dome

Mumford & Sons

“There really are a lot of you, right?” Zelfs Marcus Mumford lijkt verbaasd door de goed gevulde Ziggo Dome. Hoewel de band de dag ervoor nog in het eveneens grote Sportpaleis in Antwerpen stond, vinden ze het zeer speciaal om voor een grote groep mensen op te treden.

Ben Lovett eert de speciale band die Mumford and Sons met ons landje hebben. De speciale eerste keren vonden hier plaats; de eerste optreden voor een grote zaal, eerste keer Bruce Springsteen ontmoeten, eerste land buiten het Verenigd Koninkrijk dat ze in hun handen sloot. Die liefde is wederzijds, het concert was binnen een paar uren uitverkocht. Sneller dan verwacht staat de band voor ruim 17.000 bezoekers. Te snel of precies op tijd?

Tijdens de voorprogramma's is het nog rustig in de grote Amsterdamse zaal. Het Canadese Half Moon Run krijgt niet veel mensen aan het springen, maar blijft op constant hoog niveau liedjes brengen. De gevoelige, rauwe indie met een vleugje folk en psychedelische invloeden brengt misschien niet iedereen in extase, maar weet zich prima staande te houden in zo'n grote zaal. Ze blijven de aandacht vasthouden en dat is niet altijd makkelijk voor een publiek dat duidelijk zit te verlangen naar de hoofdact.

Dat merkt ook The Mystery Jets, die meteen maar met de meest dansbare songs hun set beginnen. Met meerdere albums op zak zeker geen beginners, het laatste album Radlands heeft vele goede recensies op zak. Hoewel 'Someone Purer' en 'Radlands' lekker in het gehoor liggen en live prima uit de verf komen, weten ze niet de hele show te boeien. De band heeft hun stijl meerdere malen aangepast de laatste jaren. Deze groei is prachtig om te zien, maar tijdens een korte support show komt het nogal verwarrend over om 80s new wave naast country en folky indie te horen.

Iedereen die Mumford and Sons jaren terug in de zalen van Tivoli en Doornroosje of tijdens festivals zoals Motel Mozaïque wist al dat er potentie in de band zat. Het album Sigh No More werd een van de best beoordeelde en verkochte albums van het jaar en stond maar liefst 1,5 jaar in de hitlijsten. Maar dat ze groot zouden worden bleek tijdens het wilde springfestijn op Lowlands met de hits 'The Cave' and 'Little Lion Man'. Je ziet de mannen nog met open monden staan als duizenden mensen beginnen mee te zingen. Maar toch staan de Engelsen sneller dan verwacht voor 17.000 mensen. Te hoog gegrepen? Nee, de ritmische melodieën en de herkenbare teksten zorgen altijd voor een klap en dansfestijn, ook in grote zalen. Stilzitten is geen optie.

Tijdens 'Timshel' laat de band ook de andere kant zien. De song wordt akoestisch ingezet met een vierkoppig koor. Voor de uitbundige songs hebben ze een strijtrio, een drietal met blaasinstrumenten en een violist meegenomen. De leden van Mumford and Sons spelen meer instrumenten dan banjo en gitaar, ook de piano, contrabas, basgitaar, drums worden op het podium gesleept. Allemaal om de songs nog meer body te geven dan ze van nature al hebben. Met twee ijzersterke albums is de verwachting hoog, maar Mumford and Sons weten het waar te maken. Met gemak vullen ze de twee uur durende shows met songs die stuk voor stuk door duizenden worden meegezongen. Een Amstel Live feest heeft nog minder meezinghits dan de Engelsmannen.

Maar Mumford and Sons oogt onwennig bij de sterrenstatus die ze nu opgespeld krijgen. Een akoestische toegift midden in de zaal is geen optie meer met zoveel bezoekers. Als je net het uitbundige publiek hebt afgemat met springen en dansen, is massale stilte echt teveel gevraagd. Het doorkletsen brengt bij het publiek, maar ook bij de band de nodige frustratie met zich mee. Die fase is geweest mannen, jullie zijn nu groot geworden.