VERSLAG: Hurts - 30/03 - Melkweg

Hurts - Melkweg

Theo Hutchcraft en Adam Anderson is het duo dat uit de aderen van de jaren ‘80 synthesizermuziek voortvloeit. Het duo uit Manchester bestaat pas sinds 2009 en steekt synthpop in een modern jasje. Vanavond staan zij in een uitverkochte Melkweg met het nieuwe album 'Exile'.

Wat al bekend is van het duo is dat ze volledig gehuld in zwart en onzichtbare emoties het podium aandoen; maar voor vanavond komen we nog voor verrassingen te staan. 'Exile' en 'Miracle' breken de stilte, waarbij we meteen al te weten krijgen dat het nieuwste album meer festival- en concertgericht is om het live-element nog spannender te maken. Bewonderingswaardig genoeg kent de stampvolle Melkweg het nieuwste materiaal al en gaat vanaf de eerste minuut mee in het spektakel dat Hurts heet.

En Hurts weet wat het publiek wilt – ‘Wonderful Life’ en ‘Silver Lining’ van het debuutalbum zijn overtuigend en steengoed, zo ook de zaal die beide tracks naar hartelust meezingt. Voor zowel ons als zanger Theo Hutchcraft lijkt het uitroepen van zijn teksten op een overwinning, eentje van olympische grootte.

Hutchcraft, die zijn microfoonstandaard nooit loslaat en zijn gezicht perfect in de plooi houdt, kan zelfs op sommige moment die overwinning niet ongezien laten en uiten zich in victorieuze kreten. Zo is ook de stijl van het duo te noemen, een succesvolle moderne syntpopband met een knipoog naar de eighties.

Een bijzonder levendige setlist is de kern van het optreden deze avond. Achtereenvolgens ‘Blind’, ‘Evelyn’ en ‘Sunday’ vormen samen een bom van emotie en voelbare frustratie – iedereen wilt even bij Evelyn blijven, iedereen ziet Hutchcraft in de druilerige regen staan kijken naar de liefde die hij kwijtraakt.

Hurts drukt uit wat iedereen ooit wel eens is geweest; gebroken, emotioneel, gefrustreerd, onbegrepen - en dankzij die openheid voelt niemand in de Melkweg zich vanavond zich alleen. ‘Sunday’ doopt met haar levendigheid de avond tot feelgoodconcert van het jaar.

Standbeeld Theo lijkt toch nog wel te kunnen bewegen, op de elektronische beats van ‘Sandman’ deint hij op zijn vaste plek in houterige motoriek tot de grond. Een nummer later laat hij zich wederom theatraal op de knieën zakken voor ‘Blood, Tears & Gold’. Het is onmiskenbaar dat deze man nooit een valse noot raakt en niet verkeerd is om naar te kijken; een prachtcombo voor een leadzanger.

De charismatische leadzanger vraagt aan allen om de zaklampjes van onze smartphones in de lucht te steken om het prachtige ‘Illuminated’ bij te staan. Theo zet de knoppen om en trekt de Melkweg tot het uiterste, scanderend ‘we are, we are’ met zo-veel kippenvel.

Na een korte pauze keren de heren terug voor de toegift, beginnend met een akoestische versie van het nieuwe ‘Somebody To Die For’. Het tot dusver grandioze optreden voert langzaam aan naar een exploderend einde in ‘Better Than Love’ en ‘Stay’ - alles en iedereen beweegt, jubelt en raakt in extase door de man met de zwaaiende microfoonstandaard. Hutchcraft beweegt de zaal naar een smekende ‘stay, stay, STAY!’ waar de zaal nogmaals maar al te graag haar bijdrage aan levert en Theo met glinsterende ogen achterlaat.

Een knappe keuze van deze setlist zorgde ervoor dat een publiek bekend en geliefd met Hurts niet overspoeld werd met onbekend materiaal maar een mooie verwerking kreeg van het debuutalbum en het nieuwe 'Exile'. De emotie die normaal zo verbloemt wordt in popsongs trekt Hurts eruit, ze schamen zich geen moment voor de volledige kwetsbaarheid en gaan tot het uiterste. De band die Hurts in korte tijd opbouwt met haar fans is bijzonder te noemen en is zonder twijfel een van de gaafste live-acts van dit jaar.