VERSLAG: Eels 01/04 Paradiso

E viert het leven

“You know what? I’m in a good mood today.”, is een terugkerende regel in de tekst van ‘New Alphabet’. Met het in 2009 en 2010 verschenen drieluik Hombre Lobo, End Times en Tomorrow Morning werd al duidelijk dat het goed ging met E. Het onlangs verschenen Wonderful, Glorious bevestigde dat de frontman van Eels goed in zijn vel steekt en tijdens de eerste van drie concerten in Paradiso is dit niet anders. Voor de melancholische kant van de band is nog maar sporadisch ruimte in de setlist. Eels rockt als nooit tevoren.

“Come on, give me a hug.”, zegt E tegen Honest Al na de eerste twee nummers. De bassist loopt naar E toe en tilt hem op. E is blij met alles; Paradiso, het publiek, Amsterdam en vooral de overige bandleden, die allemaal op een knuffel getrakteerd worden. Het is al snel duidelijk dat er voor treurnis weinig plaats zal zijn. Tijdens het maar doorstomende ‘Kinda Fuzzy’ krijgen de twee gitaristen volop de gelegenheid om te soleren. De coolness straalt ervan af. Vijf heren in hetzelfde model trainingspak van het Duitse sportmerk met de drie strepen, zonnebril op de neus en spelen maar.

Gas terug nemen doet Eels zelden, maar de momenten dat het gebeurd behoren op muzikaal gebied tot de sterkere delen van het optreden. ‘In My Dreams’ en ‘On The Ropes’ brengen de troubadour in E even aan het licht. Zijn diepe, karakteristieke stemgeluid komt in dit soort nummers het meest tot zijn recht. Vervolgens schakelt de band met ‘Peach Blossom’ snel weer naar een hogere versnelling. De uptempo nummers zitten stuk voor stuk uitstekend in elkaar, maar iets meer afwisseling zou zeker geen kwaad kunnen.

De muziek is goed, maar E weet er ook echt een show van te maken. Dat hij en gitarist The Chet tien jaar samen muziek maken vieren ze op ludieke wijze. Honest Al verbindt hen in de echt als gitarist en leadzanger van elkaar, waarna een “secret Eels-handshake” volgt. Op alles wat E zegt volgt een instemmend “yes” van de andere bandleden. De soms wat melige sfeer past prima bij wat Eels momenteel doet. Een cover van ‘Itchycoo Park’ van Small Faces, gevolgd door een grap. Het is uiterst vermakelijk.

Een goed uitgepakte mash-up van ‘Mr. E’s Beautiful Blues’ en ‘My Beloved Monster’ is één van de slotakkoorden van een show die je met een goed gevoel naar huis laat gaan. E viert het leven en dat is hem zeker gegund na de grote misère in zijn leven. Dat houdt wel in dat een definitief afscheid van de Eels die tot tranen toe roerende nummers maakte lijkt te zijn gekomen. Jammer, maar zo lang de rockende Eels optredens van deze kwaliteit blijft geven is het te vroeg om echt te klagen. “It feels so nice!”