VERSLAG: And So I Watch You From Afar - 08/04 - Melkweg

Een te enthousiast begin

Het uit Belfast afkomstige And So I Watch You From Afar kreeg in 2011 een klap te verduren. Gitarist en mede-oprichter Tony Wright verliet de band om zich meer te kunnen richten op andere projecten. De energieke post-rock vraagt een tot op de puntjes op elkaar ingespeelde band. Het is wonderlijk hoe snel Niall Kennedy een uitstekend meedraaiend radertje in het geheel is geworden. Muzikaal gezien nemen de invloeden uit de mathrock bij ieder nieuw album toe. In de Oude Zaal van de Melkweg laten de Noord-Ieren horen dat ze live nog altijd ijzersterk kunnen zijn, al weet de band dit niet gedurende het hele optreden vast te houden.

‘Eunoia’ klinkt uit de speakers als de band het podium betreedt. Voorzichtig spelen de bandleden mee en dan begint de gekte opeens. Een snoeiharde opening van ‘Big Thinks Do Remarkable’ levert direct een reactie uit de zaal op. De twee gitaristen hebben een zelfde soort klik als het geval was in de tijd dat Wright nog in de band zat. Vooral Rory Friers weet indruk te maken. Hij is het gezicht van de band, maakt contact met het publiek en lijkt zichzelf en zijn gitaar voortdurend te pijnigen. Friers neemt bijna alle gitaarpartijen die hoog op de hals moeten worden gespeeld voor zijn rekening.

Het gebruik van vocalen in enkele nummers voegt helaas weinig toe. Het leidt zelfs af van de muzikale kwaliteiten van And So I Watch You From Afar. Het springerige ‘Like A Mouse’ kent sowieso al weinig nuance. Dat is iets wat zeker niet wordt vergroot door het roepen van "o o o". De vele nieuwe nummers aan het begin van de show zijn uitstekend, maar in het licht van het debuutalbum is het toch een stapje terug. Het relatieve oudje ‘S Is For Salamander’ vliegt weliswaar ook alle kanten uit, maar zit met zijn vele tempowisselingen net iets inventiever in elkaar. Drummer Chris Wee is verantwoordelijk voor het in goede banen leiden van die tempowisselingen en maakt indruk met het stevige fundament dat hij onder de nummers weet te leggen.

Vervolgens keldert het niveau van het optreden zienderogen. De malle fratsen met geluidseffecten in het drieluik ‘The Stay Golden’ zijn werkelijk verschrikkelijk. Vooral de fluittonen waarvoor Niall Kennedy verantwoordelijk is roepen vraagtekens op. Daarnaast lijkt het wel alsof de band al zijn kruit al heeft verschoten. Dat een dergelijk optreden enorm veel energie kost mag duidelijk zijn, maar een betere verdeling ervan moet tot de mogelijkheden behoren. Pas in de toegift weet And So I Watch You From Afar het hoge niveau van het begin weer op te pakken. Publieksfavoriet ‘Set Guitars To Kill’ krijgt ‘The Voiceless’ achter zich aan, waarin Friers nog een keer zijn kwaliteiten tentoon spreidt in een ingetogen gedeelte. Lang niet slecht, maar de band heeft in eerdere shows nog meer indruk kunnen maken.