VERSLAG: The Walkmen - 25/4 - Tivoli

The Walkmen

Na een magistraal optreden aan het einde van het afgelopen jaar in Paradiso tijdens London Calling, dat door de vaderlandse pers als nagenoeg perfect werd bestempeld, leek het er eindelijk op dat The Walkmen na bijna anderhalf decennium ploeteren de aandacht kreeg die ze al zo lang verdiende. Vanavond, zo’n half jaar later, blijkt dat toch niet helemaal het geval. Tivoli Oudegracht is aardig gevuld, maar kent ondanks het gesloten balkon toch nog de nodige doorgangsroutes tussen het publiek.

Onterecht, zo bewijzen de Amerikanen al snel. Vanaf opener ‘Thinking Of A Dream I Had’ smijt zanger Hamilton Leithauser de teksten met zoveel bezieling het publiek in, dat het onmogelijk is om je aandacht te laten afdwalen. Dat houdt ‘ie in het vervolg doodeenvoudig vol, vijftien nummers en anderhalf uur lang. Maar er is meer dat een optreden van The Walkmen zo boeiend maakt: er zijn weinig indiebands die een gelaagde sound op een podium live beter weten over te brengen dan dit vijftal. En dat terwijl ze pech hebben met het geluid, dat zo nu en dan flink wat te wensen over laat.

Ondanks het feit dat de mannen halverwege het vorige jaar met Heaven misschien wel het beste album uit hun carrière uitbrachten, staan er van die plaat slechts drie liedjes op de setlist. Natuurlijk de titeltrack en bovendien publieksfavoriet en de single van die jongste plaat, het doodeenvoudige, maar enorm boeiende ‘Line By Line’, slechts gedragen door een repetitief gitaarlijntje en de slepende vocalen van Leithauser en het eveneens trage ‘We Can’t Be Beat’, die als een van de weinige tracks van The Walkmen echt uitnodigt tot meezingen – voor zover we het herhaaldelijke ‘oohooh’ tot meezingen mogen rekenen.

Als je zou zeggen dat The Walkmen al vijf jaar onafgebroken aan het touren is, zou dat volkomen logisch zijn. Niet omdat het geroutineerd overkomt - integendeel: hier staat een ijzersterke band gepassioneerd te spelen – maar wat is dit kwintet enorm goed op elkaar in gespeeld. Ieder gitaarlijntje past perfect in de andere, Matt Barrick slaat iedere keer met een perfecte intensiteit op zijn drumvel, kortom: er valt geen foutje te ontdekken. Toch spelen de mannen uit New York en Philadelphia niet ‘de perfecte show’ vanavond. Daarvoor gooit het geluid net iets te vaak roet in het eten – Walter Martin lijkt met zijn toetsen een beetje voor de kat zijn viool op het podium te staan – en is de sfeer niet fantastisch, een tikkeltje mak, zelfs. Anderzijds bewijst The Walkmen vanavond de opwaartse lijn die het vorige jaar werd ingezet nog steeds te volgen. Op naar weer een ongetwijfeld fantastische plaat.