VERSLAG: Savages - 15/05 - Melkweg

Savages - 15/5 - Melkweg

Postpunk leeft weer. Met ‘Husbands’ wist Savages vorig jaar al de aandacht op zich te vestigen. Het onlangs uitgebrachte debuut Silence Yourself bevestigt de talentvolle status van de band. De sfeer op het album loopt uiteen van beklemmend naar agressief. Een dergelijke ambiance weet het viertal ook in de Oude Zaal van de Melkweg te creëren. Hoewel de dames enkele nummers nodig hebben om echt op gang te komen, weten ze uiteindelijk de hoge verwachtingen helemaal in te lossen.

In het begin van de set is er nog geen sprake van de verbetenheid die Savages dat extraatje geeft. Bij de albumversie van ‘Shut Up’ vliegen de vonken er af, maar vooral zangeres Jehnny Beth lijkt wat opstartproblemen te hebben. Wanneer ze in de laatste paar maten van ‘I Am Here’ de hoogte opzoekt met haar stem lijkt ze niet voluit te gaan. Ondertussen blijken haar bandleden sneller warmgedraaid te zijn. Vooral Ayse Hassan steelt de show met haar knalharde baslijnen vol technische tussenstukjes.

Het is niet alleen maar stoken en uitdagen wat Savages doet. Het middenstuk van de show bevat een rustpunt met ‘Strife’ en ‘Waiting For A Sign’. Gitariste Gemma Thompson treedt in deze nummers meer op de voorgrond. Ze blijft niet krampachtig vasthouden aan de akkoorden van de albumversies. Dit pakt niet overal goed uit, maar het siert haar dat ze voor variatie en verrassing wil zorgen. Savages heeft hopelijk nog vele jaren om toe te werken naar het perfecte optreden.

Vervolgens schakelt de band een tandje bij. Het nieuwe nummer ‘My Condition’ vormt het startpunt van een overdonderend slot van het concert. Beth lijkt oprecht boos te zijn bij het herhaalde uitroepen van “you have no face”. Enkele mensen in het publiek hadden in het begin van het optreden nog het lef om met hun telefoon voor de neus van de zangeres, die hier een grondige hekel aan heeft, te gaan staan. Nu laten ze dit wel na.

Savages is los, getuige het drumstel dat maar niet op zijn plaats wil blijven staan. Het onheilspellende gitaarlijntje van ‘Husbands’ blijft doorklinken als Beth de band voorstelt. Ze weet maar al te goed dat ze weer een zaal vol mensen in haar greep heeft. Met de onconventionele afsluiter ‘Fuckers’ laten de dames nog maar eens zien wie hier de baas is. Zij bepalen, niet het publiek.