VERSLAG: Low - 9/5 - De Duif

Low - 9/5 - De Duif

Het lijkt wel een ‘match made in heaven’ op deze Hemelvaartsdag. Paradiso heeft Low weten te strikken voor een optreden in De Duif, een kerkgebouw dat tevens dient als locatie voor andere evenementen. Het dit jaar verschenen tiende album The Invisible Way toont de veelzijdigheid van de band maar weer eens aan. Die is ook terug te vinden in de setlist van vanavond. Het echtpaar Alan Sparhawk en Mimi Parker gooit, aangevuld met bassist/toetsenist Steve Garrington, hoge ogen en laat niets aan het toeval over. Tien minuten voor aanvang van het concert begint een geprojecteerde klok af te tellen, zodat iedereen weet wanneer de plaatsen ingenomen moeten zijn. Concentratie is geboden.

In het eerste deel van de set is er vooral ruimte voor het nieuwe werk. Low zet direct de toon met mooie uitvoeringen van ‘Plastic Cup’ en ‘On My Own’. Bij laatstgenoemde is de invloed van Wilco’s Jeff Tweedy, die achter de knoppen zat tijdens het opnemen van The Invisible Way, te horen. Het begint als een rustig folkliedje, maar in het middenstuk is het tijd voor de eerste gitaarexplosie van de avond. Sparhawk imponeert met een solo waar een gruizig randje aan zit. Tussen alle nieuwe nummers is er ook ruimte voor ‘Monkey’. Direct valt op dat de Amerikanen anno 2013 opgewekter klinken dan een aantal jaar geleden het geval was.

Misschien wel het meest kenmerkende aan Low is de samenzang van Sparhawk en Parker. Ze switchen moeiteloos tussen eerste en tweede stem, al is één van de nummers die de drumster voor haar rekening neemt het enige zwakke moment van het optreden. ‘So Blue’ heeft een vrolijke ondertoon die de band absoluut niet staat. Het is niet meer dan staccato geram op toetsen, gitaar en drums. Gelukkig maakt Parker dit snel goed met het prachtige ‘Especially Me’. De zangpartij lijkt weinig ruimte over te laten om überhaupt adem te halen, maar ze doet het met ogenschijnlijk gemak.

In 2014 is het twintig jaar geleden dat de Amerikanen opzien baarden met het debuutalbum I Could Live In Hope. De slowcore van de beginjaren heeft Low inmiddels achter zich gelaten, maar met ‘Words’ bewijst het dat deze sound nog altijd fier overeind staat. Een laag tempo, weinig variatie en toch op een ongrijpbare wijze van wereldklasse. Hetzelfde geldt voor het verstilde ‘Over The Ocean’. Sparhawk zoekt de zijkant van het podium op en zijn snaaraanrakingen zijn schaars. Vanaf deze onverlichte plek kijkt hij naar Parker en Garrington en knikt instemmend als de laatste tonen zijn aangeslagen.

Wanneer de band het podium betreedt voor de toegift vragen ze een moment om kort te overleggen. Het roepen van enkele titels van nummers lijkt effect te hebben, want één van de suggesties komt daadwerkelijk aan bod. Het is ‘Dragonfly’, dat nog maar een andere kant van Low laat horen. Het abstracte fundament geeft alle ruimte aan Sparhawk en Parker om te excelleren met hun stemmen. Vooral de refreinen, waarbij ze de hoge regionen opzoeken, maken indruk. Het is slechts weinig bands gegeven om na twee decennia nog zo relevant te zijn.