VERSLAG: Joe Cocker - 10/5 - HMH

Joe Cocker - 10/5 - HMH

Joe Cocker bezit misschien wel een van de meest karakteristieke stemgeluiden uit de rockgeschiedenis. Sinds de opname van zijn ‘With A Little Help From My Friends’ interpretatie op het Woodstock festival brengt de zanger met zekere regelmaat degelijke albums uit. Vanavond in de Heineken Music Hall wordt werk van nieuwste album Fire It Up aangevuld met een selectie uit het rijke Cocker archief.

De aanwezigen lijken vooral gekomen voor de klassieke nummers van Joe Cocker. Dat Fire It Up niet de sterkste plaat uit zijn oeuvre is heeft daar ongetwijfeld aan bijgedragen. Deze nummers worden ook duidelijk minder enthousiast ontvangen dan het hit materiaal.

Cocker bewijst met vertolkingen van ‘Feelin’ Alright’, ‘Up Where We Belong’ en ‘You Are So Beautiful’ nog steeds over een ijzersterke stem te beschikken. Hoewel hij soms de juiste toonhoogte maar net weet te halen zorgt het gedoseerde gebruik van zijn kenmerkende gil ervoor dat hij zich nergens overschreeuwd.

Na het eerste gedeelte erin geknald te hebben neemt Joe Cocker halverwege het optreden gas terug met een akoestisch stuk. Terwijl zijn medebandleden op krukken plaatsnemen worden drie gevoeligere nummers ten gehore gebracht. Hoewel ‘You Don’t Need A Million Dollars’ en ‘Younger’ niet de sterkste liedjes zijn bewijst de zanger hier ook met de ballades prima uit de voeten te kunnen. Hoogtepunt vormt daarbij ‘You Are So Beautiful’.

Het geheel komt vanavond echter het beste tot zijn recht in de uptempo bluesrock nummers. De ‘Come Together’ vertolking van Joe Cocker mag dan niet tot zijn bekendste werk horen, vanavond vormt het een hoogtepunt in de set. Datzelfde geldt voor superhits ‘With A Little Help From My Friends’ en ‘Unchain My Heart’.

Het zijn ook deze nummers waarbij de degelijke band zijn kunsten op haar best laat zien. Verspreid over de avond hebben de verschillende muzikanten al mogen soleren, hier gooien ze er een schepje bovenop. Met name tijdens ‘With A Little Help From My Friends’ weet de band op ijzersterke wijze de spanningsboog op te trekken. De band speelt altijd in dienst van Joe Cocker, maar zorgt ervoor nergens oppervlakkig en onopvallend te opereren.

Aan het einde van de avond sluit Cocker af met een swingende ‘Cry Me A River’. Het koortje krijgt de kans om ieder nog een stukje solo te zingen en Joe Cocker maakt de indrukwekkendste schreeuw van de avond. Gezien de energie die de zanger geeft en de verscheidene kleine sprongetjes zou je niet zeggen dat hier een 68 jarige legende op het podium staat. Cocker laat vanavond zien dat veroudering en verval lang niet altijd samen hoeven te gaan.