VERSLAG: Muse - 4/6 - Amsterdam Arena

Muse – 4/6 – Amsterdam Arena

Een paar maanden geleden speelde Muse nog in een uitverkocht Ziggo Dome, maar dat het altijd groter kan bewijst de band vanavond een paar meter verderop in de Amsterdam Arena. Het siert Muse dat ze de show ten opzichte van een paar maanden geleden flink hebben aangepast.

Muse is echter niet alleen gekomen. Na een weinig spannend optreden van Bastille schudt Biffy Clyro het publiek wakker met het stevige intro van ‘Stingin’ Belle’. Biffy Clyro heeft duidelijk meer ervaring met het spelen voor een groot publiek dan Bastille en ze warmen het publiek dan ook prima op.

De show begint pas echt als Muse het podium betreedt. Enorme videowanden waar de hele avond prachtige visuals op worden geprojecteerd, rook, vuur en een catwalk naar een tweede podium in het midden van de Arena zijn nog maar een paar onderdelen van wat Muse vanavond brengt. Tijdens ‘Panic Station’ zien we tot grote hilariteit van het publiek zelfs animaties van breakdancende politici, waaronder onze eigen Mark Rutte.

Wat de show betreft wordt het beste eigenlijk bewaard voor de toegift, of liever: de tweede helft van het optreden. We hebben het over Muse, dus de eerste helft was natuurlijk indrukwekkend, maar een acrobaat die aan een zwevende gloeilamp hangt tijdens ‘Blackout’ of een levensgrote robot die over het podium wandelt gedurende ‘The 2nd Law: Unsustainable’ maken pas echt indruk op het verwende publiek dat bij een concert van Muse alleen maar het grootste verwacht.

Muzikaal is het ook allemaal dik in orde. De muziek van Muse is theatraal, episch en geschreven om in grote stadions te worden uitgevoerd. Het geluid is uitstekend en met het oeuvre van Muse kan er qua setlist weinig mis gaan. Daarnaast is er ook nog ruimte voor een stukje ‘House of the Rising Sun’ wat luidkeels door het publiek wordt meegezongen. Bij een nummer als ‘Madness’ laat Muse zien dat met behulp van futuristisch ogende instrumenten zelfs de meest elektronisch klinkende nummers live kunnen worden gebracht.

Het is duidelijk: bij Muse is alles groot en dit levert een indrukwekkende show op waar weinig bands aan kunnen tippen. Alleen bij een klein liedje als ‘Unintended’ werkt dit tegen de band aangezien de aandacht van het publiek wordt afgeleid door eerdergenoemde zwevende gloeilamp die wordt klaargezet voor het volgende nummer. Verder is een concert van Muse een overweldigende auditieve en visuele ervaring. Na afloop van het concert is de vraag eigenlijk vooral hoe Muse, bij wie het altijd groter lijkt te moeten, dit de volgende keer gaat overtreffen.