VERSLAG: Alicia Keys - 7/6 - Ziggo Dome

Alicia Keys

Met iedere plaat flikt ze het weer, Alicia Keys. Op iedere plaat staat wel één nummer waardoor ze weer volledig in de spotlights staat. Met haar vorig jaar verschenen langspeler, Girl On Fire, was dat weinig anders. De gelijknamige single sloeg in als een bom en staat een ruim half jaar na de release nog steeds bij haast ieder radiostation op het rotatielijstje. Een typisch hate it or love it-nummer, dat wel. Niet iedereen kan het grote gebaar – ietwat schreeuwerig, zware drums – waarderen, maar het werkt wel. In de Ziggo Dome, die al maanden van te voren uitverkocht is, schuwt Keys het grote gebaar uberhaupt niet, zo blijkt al snel.

Na een sterke opening, waarbij beelden van de skyline van New York op een metershoog en podiumbreed doek worden getoond terwijl de melodie van ‘Empire State of Mind’ klinkt, gevolgd door een strakke uitvoering van ‘Karma’, voert Keys een apart toneelstukje op. Halverwege ‘You Don’t Know My Name’, loopt ze na een niet al te interessante praatje plots naar een telefoon op het podium en ‘belt’ ze een van haar dansers, om zo het telefoongesprek dat ook in de opname van het nummer verwerkt zit, na te spelen. Het komt niet bijster goed uit de verf, zoals het gros van de praatjes over bijvoorbeeld liefde, jezelf zijn en de geweldige mensen om haar heen dat allemaal niet echt doen.

Het leidt ertoe dat Keys in het daarop volgende halfuur een beetje haar draai lijkt te moeten vinden. Een paar relatief mindere liedjes als ‘Listen To Your Heart’ en ‘Diary’ is de voornaamste boosdoener en bovendien lijkt de 33-jarige zangeres zich op zo’n groot podium toch niet helemaal als een vis in het water te voelen. Het is gelukkig slechts een kwestie van tijd, want vanaf het moment dat ze voor (een weergaloze uitvoering van) ‘Fallin’ achter haar zilvergrijze Yamaha plaats neemt, is het alleen nog maar ijzersterk wat de Amerikaanse laat zien. Via het door Jamie xx geproduceerde ‘When It’s All Over’, naar het getergde ‘Doesn’t Mean Anything’ om vervolgens middels wonderschone versies van ‘If I Ain’t Got You’ en ‘No One’ zeventienduizend man met het kippenvel torenhoog op de armen achter te laten.

Dat niveau weet de zangeres in een dubbele toegift doodeenvoudig vast te houden, tijdens ‘New Day’ staat de Ziggo Dome al bijna op knappen en dan moeten ‘Girl On Fire’ en ‘Empire State of Mind’ nog komen. Die eerste leidt ertoe dat werkelijk iedereen op de toppen van zijn kunnen mee blèrt, die laatste – met wederom Keys achter haar vleugel – zorgt voor opnieuw een kippenvelmoment. Misschien is Alicia Keys niet gemaakt voor dit soort massale shows, maar zolang ze een rits wit/zwarte toetsen voor zich weet, kan ze overal en iedereen overtuigen. En dat is maar weinig artiesten gegeven.