VERSLAG: Chelsea Light Moving - 27/6 - Tivoli

Chelsea Light Moving - 27/6 - Tivoli

Het leven gaat niet altijd over rozen. Dat ondervond ook Thurston Moore bij zijn scheiding van Kim Gordon in 2011. Het vormde tevens het startpunt van een radiostilte van Sonic Youth. Moore's nieuwe band Chelsea Light Moving ziet vervolgens het levenslicht en een eerste Europese tour brengt het viertal naar Tivoli de Helling. Daar weet het Helmondse Nouveau Vélo als voorprogramma te overtuigen, ondanks dat de gitarist en zijn effectenbak elkaar niet helemaal begrijpen. Het trio maakt gitaarpop à la Real Estate, gebracht met een grote dosis energie.

Vervolgens komt het hoofdprogramma op zijn dooie akkertje het podium op lopen. Gitarist Keith Wood gaapt eens, de drummer laat tijdens het abstracte begin tweemaal zijn stokken vallen. Chelsea Light Moving blijkt echter direct bij de les te zijn wanneer het 'Frank O'Hara Hit' inzet. Het lome gitaarmotief dat Wood voor zijn rekening neemt geeft Thurston Moore alle ruimte om direct zijn gitaarkunsten te vertonen. Overigens heeft de stem van de frontman wel enige tijd nodig om warm te draaien.

Geen Kim Gordon dus, wel weer een bassiste. Met Samara Lubelski staat er echter iemand van een totaal andere orde naast Moore. Ze hanteert een veilige speelstijl en van haar uitstraling moet Lubelski het ook niet hebben. Wood en drummer John Moloney zijn tevens geen geboren entertainers en hierdoor heeft Chelsea Light Moving veel weg van de Thurston Moore Band. De frontman bezit echter de kwaliteiten om in zijn eentje de kar te trekken. Zijn uitmuntende gitaarspel gaat samen met een bijzonder gevatte presentatie. 'Empires Of Time' is voor onze nieuwe koning en Moore draagt ook een nummer op aan zijn favoriete snackbar, gelegen in Den Haag.

Naast het materiaal van het debuutalbum komen er een aantal nieuwe nummers voorbij. 'No Go' is een kort hardcore punknummer. Meer in de lijn van het overige werk ligt 'Sunday Stage'. De band creëert eerst een prettige groove om het vervolgens af te maken met piepend gesoleer van Moore. Albummateriaal als 'Sleeping Where I Fall' en 'Groovy & Linda' ligt in dezelfde lijn en het zijn deze nummers die er bovenuit steken. Sonic Youth heeft het allemaal al eens gedaan, maar wat is het fijn om het live te horen.

Het ondefinieerbare extra dat je van een grootheid als Thurston Moore mag verwachten, ontbreekt echter. Enkele nummers, zoals bijvoorbeeld 'Burroughs', ontberen afwisseling. Chelsea Light Moving weet het verlangen naar Sonic Youth niet helemaal weg te nemen. YOKOKIMTHURSTON , het vorig jaar uitgebrachte album van Moore, Gordon en Yoko Ono, biedt enige hoop. Het voormalige stel is in ieder geval 'on speaking terms'.