VERSLAG: Frank Ocean - 2/7 - HMH

Frank Ocean

Ja, het was op zijn minst even slikken toen Christopher Breaux – in uw muziekbibliotheek te vinden onder Frank Ocean – tijdens zijn optreden op de Grammy’s vocaal meerdere malen aanzienlijk de mist in ging. Specifieker: het was van begin tot eind gruwelijk vals. En dat voor de maker van een van de beste platen van het vorige jaar: channel ORANGE. Een plaat waarop Ocean schijnbaar eenvoudig R&B, soul, funk en hiphop door elkaar mengde tot een onweerstaanbaar geheel en waarmee hij liet blijken over het nodige schrijftalent te beschikken.

Toch weerhield het eerder genoemde optreden er zo’n vijfduizend man niet van om de vier tientjes per kaartje neer te tellen en de Heineken Music Hall op deze dinsdagavond uitverkocht te laten raken. En dan te bedenken dat Ocean met slechts (de geweldige) mixtape Nostalgia Ultra op zak in november 2011 nog in Bitterzoet zou staan, een optreden dat uiteindelijk afgelast werd.

Ocean betreedt het Amsterdamse podium samen met een zeskoppige band, met daarin naast the usual suspects ((bas)gitarist, drummer), ook twee blazers en een toetsenist. Hoewel ze tijdens de eerste paar nummers wel heel erg sober is en de set tot een redelijk saai geheel vervormt, blijkt de keuze voor een echte begeleiding in het vervolg een gouden zet. Van het perfect uitgevoerde funky gitaarlijntje in ‘Lost’, de geweldige instrumentatie van ‘Pyramids’, die niets af doet aan het clubgevoel dat erin huist tot de blazers in ‘Sweet Life’, werkelijk alles klopt.

En dan blijkt de Amerikaan – die ondanks zijn alom bekende Tumblr-brief nog steeds in het midden laat of ‘ie nou homo –of biseksueel is – ook nog eens uitstekend bij stem, iets dat hij met een Marvin Gaye-achtige uithaal aan het einde van ‘Lost’ nog maar eens onderstreept. Dat geldt ook voor zijn nieuwe materiaal, dat op het eerste gehoor weinig verschilt van hoe we Ocean op channel ORANGE leerden kennen. We krijgen drie onbekende nummers voorgeschoteld, waarvan er twee ergens halverwege de set achter elkaar genesteld zitten. Daarna geeft de Odd Future-ster gas, en niet zo’n beetje ook. Een feilloze uitvoering van ‘Bad Religion’, gevolgd door ‘Crack Rock’, waarbij wederom blijkt wat voor een enorme meerwaarde de band heeft. Tijdens ‘Pink Matter’ neemt Ocean doodleuk de Andre 3000-verse voor eigen rekening en laat hij zien dat die extreem lome vorm van rappen hem ook uitstekend af gaat.

Onder de aanwezigen vanavond zullen er heel wat zijn geweest die vooraf hun hart vast hielden voor wat Frank Ocean hen (vocaal) voor zou gaan schotelen - de schrijver dezes incluis, maar hij bewijst van begin tot eind dat die angst volledig ongegrond is. En zo doet hij niet alleen die abominabele Grammy-performance vergeten, maar heeft ‘ie er na deze avond weer enkele duizenden mensen bij die reikhalzend naar een tweede plaat uitkijken.