VERSLAG: Roger Waters - 18/7 - Gelredome

Roger Waters

Maar liefst twee keer komt Roger Waters naar ons land om rockopera The Wall te presenteren. Vandaag in Arnhem en op 8 september in de Amsterdam Arena. Het album The Wall bestaat alweer 34 jaar en heeft een legendarische, misschien wel mythische status als het gaat om het neerzetten van een grootse show. Sinds 2009 trekt Waters weer rond met de tournee omtrent dit album. Alles werd eind jaren zeventig begin jaren tachtig uit de kast getrokken om het publiek te overdonderen met spektakel. Het is dan ook spannend om te kijken of dat anno 2013 nog steeds het geval is.

Vanaf het begin wordt al duidelijk dat Roger Waters en zijn begeleidingsband niet makkelijk op de automatische piloot begint. Bij openingsnummer ‘In The Flesh?’ wordt gelijk groots uitgepakt met vuurwerk en soldaten die met vlaggen op een stellage staan. Met elf man sterk wordt Waters begeleidt door een uitstekend spelende band. Het goede aan vanavond is dat de bijna zeventig jarige Brit zich niet wil laten zien als de man van Pink Floyd. Hij doet vaak een stap terug om de show te laten schitteren in al zijn schoonheid. Op deze manier is er ook veel ruimte voor de bandleden om hun moment te pakken. De gigantische muur die tijdens de nummers verder wordt opgebouwd heeft indrukwekkende animaties die door een bataljon aan beamers op de muur wordt geprojecteerd. De show heeft een update gekregen met problemen die vandaag de dag spelen in de wereld. Een mooi eerbetoon is er aan slachtoffers die met geweld om het leven zijn gekomen. Zo worden portretfoto’s op de muur geprojecteerd van overleden burgers uit Irak, Iran en Afghanistan. Uiteindelijk komt er op iedere steen een portret wat zorgt voor een overweldigende indruk en geeft je bijna een hopeloos gevoel na het zien van al die portretten. Rogers is dan ook strijdlustig en gepassioneerd op het podium. De stem van de oude blikvanger is wisselvallig. Het ene moment lijkt hij er net naast te zitten, maar er zijn ook vaak momenten dat de stem prachtig en zuiver klinkt. Maar met veel energie en overgave staat hij op het podium.

Soms gebeurt er zoveel dat je het idee hebt naar een tenniswedstrijd te kijken. De hoofden gaan van links naar rechts om alles goed te volgen en te horen. Want ook het geluid is super, met vliegtuig- en helikoptergeluiden die door de maag dreunen. Wanneer de muur bijna dicht is en er nog één steen de muur moet dichten, komt er een lichtstraal door de opening en zingt Waters ‘Goodbye Cruel World’. Het is 30 jaar geleden ook gedaan maar het ziet er nog steeds prachtig uit.

De muur is helemaal opgebouwd en na een pauze is het tijd voor deel twee. Was deel één meer het muzikale gedeelte, deel twee geeft meer het opera gevoel door animaties bij bijvoorbeeld ‘Waiting For The Worms’. Bij ‘Run Like Hell’ trapt Waters nogmaals tegen de politiek doormiddel van gigantische leuze op de muur. Het is duidelijk dat Waters hier vanavond niet staat om op makkelijke wijze zijn pensioen nog veiliger te stellen dan dat het al was. Het hele album van The Wall komt voorbij en op een manier dat deze voorstelling misschien nog wel urgenter is dan ooit tevoren. Er zijn op dit moment veel onrusten en Roger Waters blijft zich daar gepassioneerd voor inzetten. Zo lang de wereld verdeeld is, staat Roger Waters’ The Wall als een huis.