VERSLAG: godspeed you! black emperor - 14/8 - Paradiso

Godspeed You! Black Emperor - 14/8 - Paradiso

Niet op Lowlands, wel in Paradiso: de postrockgoden van Godspeed You! Black Emperor. Het collectief uit Montreal gaat op eigenzinnige wijze te werk. Optredens zijn bedoeld om muziek te maken, niet om beleefdheden uit te wisselen met het publiek. Gitarist David Bryant zit zelfs met zijn rug naar het publiek toe. De band toont zijn gelijk aan wat betreft deze aanpak. Godspeed You! Black Emperor overtuigt zonder showelementen.

Één voor één betreden de muzikanten het podium voor de introductie, die bekend staat als de ‘Hope Drone’. De strijkers zwengelen de rest van de machine aan. Huilende gitaren komen erbij en zonder dat er sprake is van een duidelijke climax is het einde al daar. Desalniettemin zijn dit tien eerste boeiende minuten. Het draait bij de Canadezen meer om het proces dan om de uitbarstingen zelf, al ontbreken die vanavond zeker niet.

Neem ‘Mladic’. Godspeed You! Black Emperor kan als geen ander binnen enkele minuten van fel naar melodisch naar abstract schakelen, zonder daarbij de continuïteit uit het oog te verliezen. De compositie, eerder bekend onder de naam ‘Albanian’, werd op het vorig jaar verschenen ‘Allelujah! Don’t Bend! Ascend! ‘Mladic’ gedoopt. Het toont aan dat de band nog altijd haar boodschap wil verkondigen door middel van de muziek. Ze gaan niet zomaar voorbij aan misstanden. De hierbij vertoonde beelden van dossiers en foto’s van jonge mannen onderstrepen dit.

Het collectief gaat totaal zijn eigen gang. ‘Behemoth’, dat nooit officieel werd uitgebracht, is veruit het langste nummer van de avond. Iets te lang, zo blijkt. Met het uitgesponnen middenstuk vol drones verslapt de aandacht enigszins. Het pad is belangrijk, maar als dat nergens heen leidt heeft het geen functie. Slecht is het allerminst, maar vergeleken met de voorafgaande vurigheid van ‘Mladic’ toch een smet op het optreden.

Tijdens slotakkoord ‘The Sad Mafioso’ pakt Godspeed You! Black Emperor de handschoen weer op. Het melancholieke gitaarmotief krijgt een fantastische ondersteuning door donkere gitaarscapes en prachtig vioolspel van Sophie Trudeau. Wanneer de twee drummers het tempo opschroeven kom je oren tekort vanwege de verschillende partijen van de bassisten en gitaristen. Net als bij de opkomst, verlaten de bandleden vervolgens één voor één het podium. Met enkele korte handgebaren nemen ze afscheid van het publiek. Het geluid sterft langzaam weg en de rust is wedergekeerd in Amsterdam.