VERSLAG: Kate Nash - 25/9 - Melkweg

Kate Nash - 25/9 - Melkweg (Oude Zaal)

Kate Nash. Dat schattige meisje dat schattige liedjes zingt en schattige jurkjes met bloemetjes draagt. Toch? TOCH?! Nee. Kate Nash heeft allang niet meer de look waar ze ooit mee doorbrak. Ze is nu een schreeuwende, stoere, feministische power woman en dat zullen we weten ook! Met haar laatste albums ‘Girl Talk’ en ‘My Best Friend Is You’ laat ze een volwassen geluid horen, dat vol zit met rake teksten die meest van de tijd doordrenkt zijn met Girl Power. Op 25 september 2013 gaat ze van de Bitterzoet – waar haar vorige optreden in Nederland plaatsvond – naar de Oude Zaal van de Melkweg. Een opmerkelijke verandering voor de dame die in 2007 nog in de bomvolle The Max stond.

Een zeer slaapverwekkende en gefaalde punk act, genaamd The Tuts, opent de avond. Slaapverwekkend vanwege het feit dat de meeste nummers gewoon naar niets klinken. Zangeres is slecht te verstaan en lijkt op sommige momenten haast te brabbelen. Ook roepen deze drie twenty-something meisjes dingen zoals "If your boyfriend is shit, dump your boyfriend!". Het maakt het allemaal erg vermakelijk, maar het voelt niet alsof het woord ‘muzikaal’ tot het woordenboek van de girlband behoort. Dit bevestigen ze door hard te raggen op hun gitaren, waardoor het meer lijkt alsof de meiden bezig zijn met het hakken van hout. Dat het arriveren van Kate Nash dan als een gunst komt kan dan geen verrassing meer worden genoemd.

Stipt half negen opent ze met een filmpje waarop ‘You Don’t Own Me' van Leslie Gore te horen is, terwijl Nash op het scherm het nummer mee playbackt. Dan komen eerst haar basgitarist, drummer en gitarist op het podium, allen in dezelfde roze croptop en hoog gedragen rok. Als Kate dan zelf eindelijk het podium bestijgt zien we haar in een prachtige grote jurk (van Nederlands ontwerper Bas Kosters!) met harten-pailletjes en meteen is het duidelijk: Kate Nash heeft zichzelf her uitgevonden. En dat pakt ook positief uit gedurende de set. Al blijven het de klassiekers die door de ruim gevulde zaal integraal worden meegebruld, ook de nieuwe nummers doen het niet slecht. Vooral bij ‘OMYGOD!’ gaat vooraan het helemaal los. Er wordt gesprongen, gedanst en gegild alsof het leven er vanaf hangt. En al zijn er opvallend veel (hetero-) mannen aanwezig, zij wegen niet op tegen het enthousiasme van de vrouwen die de teksten van de liedjes door en door lijken te kennen.

Als Kate dan het podium bestijgt met een nieuwe, en weer enorme, jurk aan, waar duizenden tutu’s bijeenkomen zegt ze zelf gekscherend: “I thought I’d keep it smart casual tonight. Didn’t want to stand out too much.” Kate lijkt bewust van de Britse charme die ze om haar ‘Riot Grrrl’-verschijning heen heeft hangen en buit deze ook ten volste uit. Wat haar, vooral in het tweede gedeelte van haar set (als ze enkel nieuwe nummers speelt), ten goede komt. Dan is het juist die gunfactor die er voor zorgt dat het publiek alsnog helemaal meedoet, ook al lijken zij dan geen enkel nummer écht meer te kennen.

Dan sluit Kate de avond a cappella af en wordt bij het applaus de tent haast afgebroken. Waar in 2007 haar concerten nog ‘saai en suf’ worden gevonden, lijkt Kate die kant van haar zelf compleet te hebben uitgegumd. Volgende keer dan toch maar weer opnieuw The Max?