VERSLAG: Spector - 24/9 - Paradiso

Spector - 24/9 - Paradiso

Na eerdere bezoeken aan Paradiso voor London Calling en als voorprogramma van Florence and the Machine heeft Spector vandaag een eigen show in de kleine bovenzaal. Opmerkelijk dat deze slechts half gevuld is, al komt dat ook door dat de Britten nooit zo zijn gehyped als bijvoorbeeld landgenoten The Vaccines. Ondanks dat de BBC ze wel als The Next Big Thing zag, heeft de grote doorbraak nog niet plaatsgevonden. Dat is vreemd, zeker na het uitbrengen van hun debuutalbum Enjoy It While It Lasts. Retestrakke indierock (zoals The Strokes), waarbij het theatrale element niet geschuwd wordt (zoals The Killers) maar dan een flinke dosis Pulp erin verwerkt. Louter hits dus, maar een gevoel voor drama kan de band dan ook niet ontzegd worden. Meerstemmige achtergrondzang op de juiste momenten, grootse drums die sterk opbouwen en slim geplaatste stiltes waarna een uitbundige climax volgt.

Zanger Fred MacPherson heeft vele maniertjes, maar staat wel vol overgave op het podium. Hij laat het lijken alsof ze Glastonbury headlinen. Het gros van de zaal, dat is aangevuld met de overgeblevenen van de CSS-show beneden, kijkt met een glimlach toe naar het kleine spektakel en danst voorzichtig mee. Voorin daarentegen, gaat men gedurende het gehele concert vol mee. Dit tot vreugde van MacPherson, die theatraal op z'n hurken gaat en constant contact maakt met de voorste rijen. MacPherson deelt nog net geen handtekeningen uit, maar lijkt wel oprecht blij met de enthousiaste reacties. Deze band zorgt er voor dat verzoekjes worden gehonoreerd en het wordt zelfs toegelaten om een ouderwetse stagedive uit te voeren. Helaas voor de persoon in kwestie is de zaal inmiddels flink uitgedund en is zijn landing dan ook niet zacht. Het lijkt hem echter niets te deren en even later staat hij weer vol mee te zingen. Zo ook op het einde van het concert, als MacPherson aangeeft vrijwel elk nummer uit hun discografie te hebben gespeeld. Elk nummer? In ieder geval niet 'Never Fade Way', wat direct wordt ingezet door enkele enthousiastelingen voorin. Ondertussen begint de band te jammen als achtergrondmuziek voor het publieksgezang en even doet MacPherson het lijken alsof ze deze uitvoering een mooie afsluiting vinden. Bijna dan, want vervolgens speelt Spector het nummer zelf tot ze rustig wegvagen.

De grootse gebaren van MacPherson zijn af en toe knap vervelend maar tegelijkertijd kan er niets op zijn optreden afgedongen worden. Waar de rest van de band dan minder opvalt en niet altijd overtuigt, klopt het instrumentaal gezien wel. Af en toe valt een nummer door de mand, maar de catchy hits maken het tot een bijzonder aangenaam concert.