VERSLAG: Hand of Mercy - 11/10 - Tivoli

Impericon Never Say Die! Tour

De Franse band Betraying The Martyrs heeft een theatralere aanpak. Het podium staat vol met decor(de naam op grote doeken) en de band heeft naast de klassieke opstelling van twee gitaristen, een zanger, een drummer en een bassist ook een toetsenist die tevens extra vocalen voor zijn rekening neemt. Na de synthesizer-intro overtuigt de band gelijk de zaal om mee te klappen op de maat. De band begint met spelen en de lichtshow voegt toe aan de hevigheid. De benige en hevig getatoeëerde zanger torent boven de band uit op een verhoging. Hij roept “Everyone bounce!” tussen de nummers door en er ontstaat weer een kleine moshpit. De toetsenist komt vaak los van zijn instrument om als extra frontman te dienen en straalt daarbij veel plezier uit. De energie reikt ook tot aan de achterste rij en het balkon waar menig hoofd casual op de muziek meebeweegt. Af en toe lijkt de zanger bezeten en in de zaal wordt er “Satan!” geroepen. Het laatste nummer heeft de eerste wall of death van de avond.

Tussen de optredens door verplaatst het publiek zich naar de merchandise stands en deze worden bemand door leden uit de bands. De mannen van Betraying The Martyrs zijn er na hun optreden aanwezig om op de foto te gaan met fans.

I Killed The Prom Queen is de vijfde band die speelt en aan de energie in de zaal is te merken dat het publek redelijk verzadigd is qua voorprogramma. Na de show van de voorganger komt deze band wat kaler over. De zanger moet even inkomen maar na twee nummers heeft hij de smaak te pakken. Op gitaar en cleane vocals is Jona Weinhofen (exlid van Bring Me The Horizon) van de partij.

Voor de band Amerikaanse band Carnifex zijn een hoop mensen gekomen en de aandacht is er weer bij. De zanger straalt passie uit en lijkt alles te geven wat hij te bieden heeft. De muziek is er niet helemaal naar om stevig op te moshen en het merendeel van de mensen kiest ervoor rustig te genieten van de lading gitaargeweld dat over hen heen komt.

Dan is uiteindelijk de laatste band Emmure aan de beurt. Er zijn truien te bekennen met teksten als “Emmure is better than everyone” en vooraan staan de echte fans hun longen uit hun lijf mee te schreeuwen. De zanger gooit de vocalen eruit alsof hij het allemaal al te vaak heeft meegemaakt. Af en toe voedt hij het publiek met “Get the fuck up!” maar daar blijft het bij. Ook lijkt hij eerder geïrriteerd dan gecharmeerd van uitgestoken fanhanden die hun avond willen afsluiten met een high five van de frontman. De mosh is nu wat heviger en stagedivers springen keer op keer het publiek in. De set eindigt met een laatste roffel en de muziekliefhebbers vertrekken tevreden na zeven bands met hun nieuwe merchandise richting de uitgang.