VERSLAG: Parquet Courts - 15/10 - Melkweg

Een prettige trommelvliestest

‘Stoned and starving’; die indruk maakt Parquet Courts gelukkig niet in de Melkweg. De rammelrockers hebben Brooklyn als thuisbasis, maar ze stellen zichzelf vanavond voor als een band uit New Amsterdam. Tot zover de crowd-pleasing, want de Amerikanen staan vooral op de planken om de trommelvliezen van het publiek weer eens te testen. Dat doen ze met een concert met veel ups en enkele downs.

Parquet Courts laat er geen gras over groeien. In het eerste gedeelte gunt het zichzelf geen adempauze. Slechts een kort gejuich van het publiek is hoorbaar voor de Amerikanen de volgende portie opdienen. Licht verteerbaar zijn die porties niet. Het is stevig, de gitaren schuren over de solide ritmesectie. ‘You’ve Got Me Wonderin’ Now’ van de onlangs verschenen EP Tally All The Things That You Broke is een vroeg hoogtepunt. De gitaarpartijen van Andrew Savage en Austin Brown strijden met elkaar voor de meeste aandacht. Dat levert het hele concert sterke muzikale intermezzo’s op.

Buiten vier mannen die zich in het zweet werken gebeurt er weinig op het podium. De drummer draait zijn kruk een keer een beetje aan, maar toch blijft het mooi om het kwartet aan de gang te zien. Dat is vooral het geval bij de naar punk neigende nummers, zoals ‘Donuts Only’. Met een rood aangelopen hoofd spuugt Savage de woorden uit.

De momenten dat Parquet Courts het kort, bondig en fel houdt zijn het beste. Enkele nummers monden echter uit in naar noiserock neigende stukken en dan verdwijnt de accuraatheid. In ‘The More It Works’ sluiten de twee gitaristen niet goed aan bij de drums en basgitaar. Dezelfde slordigheid is er bij één van de nieuwe nummers. Verder boet de stem van Savage aan kracht in naarmate de set vordert.

Dat neemt niet weg dat het momentum terugkeert bij het werk van Light Up Gold. Het titelnummer van het album, ‘Yonder Is Closer To The Heart’ en ‘Borrowed Time’ herbergen de kwaliteiten van Parquet Courts. Wat een energie en tegelijkertijd finesse van Savage en Brown. Eerstgenoemde blijft maar vreemde manieren tonen om zijn snaren aan te slaan, maar dat zorgt ervoor dat zijn sound steeds varieert. Dan heeft het viertal ‘Stoned And Starving’ nog achter de hand om te laten horen dat het toch kan overtuigen met een nummer dat langer dan vier minuten duurt. Aan het einde komt zelfs weer een deel van ‘Light Up Gold’ langs. De trommelvliestest was een prettige.