VERSLAG: Miles Kane - 25/10 - Paradiso

Miles Kane

Vrijdag 25 april stond de man met de vele namen in Paradiso, Amsterdam. One of the Last Shadow Puppits, verloren Oasis broertje, Alex Turners wederhelft, Miles Kane. Voor het gemak noemen we hem de King. En de fans, zijn directioners en beliebers, zijn zijn Kingcrawlers. Want als het om toegewijde fans draait spant de King toch wel een bescheiden kroon.

In een krijtstreeppak, met een biertje in de lucht en een stoere blik betreedt hij het Paradiso-podium en zet vervolgens onder luid gejoel van de Kingcrawlers ‘Bombshells’ in. Wat volgt is een perfecte balans tussen zijn twee albums en een perfecte balans tussen de energie van de King en zijn Crawlers. Zijn voeten twisten, zijn benen grooven, zijn armen zwaaien en zijn handen bezweren het publiek.

Nummer na nummer kondigt hij aan met een zogenaamde speech naar het publiek. ‘’Amsterdam, people, you’re gonna get it!’’. ‘’I just want to tell you something, you rearranged my mind!’’ ‘’Amsterdam, I know you’re better than that!’’ En zijn Kingcrawlers geven hem gelijk, bij ‘Better Than That’ ontstaat er een voorzichtig, bescheiden moshpit die per nummer verder groeit en wilder wordt. Na zijn vijfde uptempo nummer (de soundtrack van de avond, ‘Kingcrawler’) last hij een korte pauze in en gooit hij twee rustige nummers in het publiek. Deze worden met liefde ontvangen, bij ‘My Fantasy’ komt Paradiso op adem.

Na deze pauze test King Miles zijn macht. Het arrogante showmannetje pakt zijn biertje, die ondertussen al een kleine drie kwartier voor het drumstel geparkeerd stond, erbij. Met de beker aan zijn mond en zijn vinger in de lucht bespeelt hij het publiek. ‘’How are you all feeling in the front? And in the back? And on the balcony?’’ Zijn crawlers joelen om het hardst en Miles grijnst, waarna hij ‘Give It Up’ inzet. Als dit nummer tegen zijn einde loopt gaat het publiek uit elkaar, klaar voor dé cirkelpit van de avond. Kane stopt het nummer abrupt en zingt The Rolling Stones’ ‘Symphaty For The Devil’ en drijft met zijn vingertje het publiek verder uiteen, en verder, en verder. Als het naar zijn zin is gaat ‘Give It Up’ verder waar hij gebleven was. Zijn Kingcrawlers duiken gehoorzaam op elkaar in.

‘’Are you in the mood for some upspeed Rock’n Roll?!’’ Schreeuwt die King, als het tijd is voor zijn laatste nummer. Hij zet ‘Don’t Forget Who You Are’ In en het publiek doet zijn ding, als hij na dit nummer van het podium verdwijnt is het nummer nog niet voorbij.’’ Lalala, Lalalala, Don’t forget who you are!’’ Brullen zijn Kingcrawlers vijf minuten lang. Ze springen, ze klappen en ze zingen en dan is hij terug.

Hij is alleen, met een akoestische gitaar om zijn nek en zingt zijn titelnummer van het debuutalbum, ‘Colour of the Trap’. Dan wandelt de rest van de band de Paradiso-planken op. ‘’Are you ready to blow the roof up?!’’ En wat had hij verwacht? Hij is onze king en wij zijn zijn Kingcrawlers. Onder een luid Aaahaaahaa Woooohooohooo blazen Miles Kane en zijn volgelingen het dak eraf. ‘’This is the best show in Holland so far, thank you so much!’’ En dik tevreden stroomt Paradiso leeg.