VERSLAG: Bob Dylan - 30/10 - HMH

Bob Dylan

Volgens Bob Dylan bestaat de Never Ending Tour al sinds 1993 niet meer. Dit was ongeveer het moment dat gitarist G.E. Smith zijn band verliet. De oude legende toert echter nog steeds intensief de wereld over. Officieel wordt elk concert dan ook aangekondigd als onderdeel van zijn Never Ending Tour. Voor zijn nieuwste rondje door Europa staat hij twee achtereenvolgende avonden in de Heineken Music Hall.

Dylan staat bekend als een wisselvallige artiest. Met zijn opkomst via het lekker stampende ‘Things Have Changed’ lijken Bob en zijn band vanavond als een huis te staan. Het podium is erg duister en in het midden staat een schim “People Are Crazy And Times Are Change” te zingen. Een passende opener na de dwingende oproep aan het publiek om eindelijk eens alle telefoons en camera’s in de tas te houden. Een oproep die lijkt te helpen. Sommige momenten is het pikdonker in de HMH.

Wat volgt is een Dylan die, op het eerste gezicht, alles keurig op een rijtje heeft. Zijn band doet perfect dienst bij de muzikale omlijsting van de steengoede teksten van de legende. Daarbij wordt er enthousiast gebruik gemaakt van het duister. Bob Dylan staat met gespreide benen in het midden van het podium te zingen. Het lijkt een ware rockpose voor deze 72 jarige zanger. Hij wisselt soms af door staand achter een piano plaats te nemen. Dankzij het gebrek aan schijnwerpers en goed licht wordt er nooit veel meer zichtbaar dan de schim van Dylan. Doordat alle nummers vanavond van een dreigende ondertoon voorzien zijn weet hij er een grimmig sfeertje mee te creeren.

Het zorgt er echter wel voor dat er moeilijk te bekijken valt wat er precies op het podium gebeurt. Het gemompel van de zanger past daar uitstekend bij. Deze maakt ook dat teksten moeilijk te volgen zijn. Dylan lijkt het vanavond vooral met de nieuwere nummers erg naar zijn zin te hebben. Er worden veel liedjes van het vorig jaar verschenen Tempest ten gehore gebracht. Deze lijken net iets meer vuur mee te krijgen dan het oudere werk. Hier stappen de muzikanten ook schuchter uit hun onderschikte rol.

Dat blijkt vooral als tijdens de toegift ‘All Along The Watchtower’ en ‘Blowin In The Wind’ gespeeld worden. In principe de receptuur voor een enthousiast einde van de avond. Dylan mompelt de teksten ritmeloos in de microfoon. Domweg meezingen wordt zo knap lastig gemaakt. ‘All Along The Watchtower’ zal je zelden zo passieloos gespeeld zien worden. In plaats van een gitaarsolo pingelt Dylan een jazzy piano deuntje in het beoogde hoogtepunt van het nummer. ‘Blowin In The Wind’ is half verstaanbaar en het origineel valt nauwelijks te herkennen. Nog onvoorstelbaarder is het dat dit nummer wederom zo passieloos gespeeld wordt dat het voor vele aanwezigen genoeg aanleiding vormt om naar huis te gaan.

Het is daarom jammer dat hij hier niet even zijn band backstage had gelaten en beide nummers solo ten gehore had gebracht. Een beetje passie bij de bekendste nummers van de avond had ook zeker gemogen. Dat maakt dat Bob Dylan een degelijke eerste helft speelt, maar bij de tweede helft toch niet weet te overtuigen. De zanger mag voor zijn eigen doen vanavond op hoog niveau spelen, het is duidelijk een legende die op het podium zijn beste tijd gehad heeft!