VERSLAG: Nick Cave & The Bad Seeds - 17/11 - Heineken Music Hall

Nick Cave & The Bad Seeds overdonderen

Nick Cave danst, spuwt de woorden uit zijn mond, deelt sneren uit en ontroert; hij is in topvorm. Samen met zijn Bad Seeds maakt hij op onnavolgbare wijze de dienst uit in de HMH. Zonder dat het een trucje lijkt, stort Cave zich van de ene rol in de andere. Hij hangt de gevoelige jongen uit in ‘Sad Waters’, maar stapt even later als de duivel over het podium. Nick Cave & The Bad Seeds grijpen je bij de strot, geven je heel soms wat ademruimte om je vervolgens weer mee te trekken in al het moois wat ze te bieden hebben.

Met een vers album als Push The Sky Away op zak is het prettig toeren. Dat bewijst het eerste hoogtepunt, het aan Kanye West opgedragen ‘Jubilee Street’. The Bad Seeds blijven versnellen en komen gestaag voor de eerste maal op oorlogssterkte. “Look at me now, I’m flying” roept Cave, terwijl hij qua maniertjes niet onder doet voor Mick Jagger.

Het moet heerlijk zijn om je nummers te kiezen uit een oeuvre als dat van Cave. ‘Red Right Hand’ is bijna tien jaar geleden uitgebracht, maar herbergt nog altijd veel kracht. Terwijl Warren Ellis een prachtige partij fluit, speelt Cave met het publiek van de eerste rijen. Ondertussen ruilt Ellis zijn dwarsfluit in voor de viool en is de felle uitbarsting daar. Het is een dynamisch geheel dat niet te stoppen is.

Een eerste dissonant van de avond is ‘Wide Lovely Eyes’. Het nummer steekt fraai in elkaar met de tegenstrijd in ritme van de piano enerzijds en de percussie anderzijds. Ook op de vertolking is niets aan te merken, maar omdat er weinig vooruitgang in zit wil het niet beklijven. Ook het eerste nummer van de toegift valt wat tegen. Cave wuift het applaus na ‘Abattoir Blues’ weg en bestempelt de uitvoering als “fucked up at every level”. De meester drukt het wat sterk uit, maar zijn zelfkritische houding is terecht.

Tussen deze nummers door is het genieten geblazen. ‘Higgs Boson Blues’, misschien wel het sterkste nummer van Push The Sky Away, rockt live minder dan ‘Jubilee Street’, maar is desondanks het summum van spanning. Can you feel my heartbeat? zingt Cave en hij geeft zelf fluisterend antwoord: “No no no”. Wanneer iemand uit het publiek “louder” roept, antwoordt hij ook met “no no no” en daarmee is de kous af. Cave bepaalt wat er gebeurt. Het lang uitgesponnen ‘Stagger Lee’ is een volgend hoogtepunt.

The Bad Seeds hebben, op Ellis na, vooral een dienende rol. Voor rare uitspattingen is er geen plaats, maar een solide basis vormen ze uiteraard. Ellis is echter een tweede blikvanger. Zijn strijkstok vliegt meermaals door de lucht en hij teistert zijn viool alsof het een gitaar is. In ‘Do You Love Me?’ zwellen The Bad Seeds voor de laatste keer tot orkaankracht aan, om vervolgens met ‘Into My Arms’ klein af te sluiten. De dienst komt tot zijn einde. Het is te hopen dat de voorgangers nog lang niet met pensioen gaan.