VERSLAG: The Cat Empire - 13/11 - HMH

The Cat Empire

The Cat Empire is een zomerse band, waar de warmte van af straalt als je er even naar luistert. Je waant je even weg, hangend in een hangmat, slapend in het zand en 's avonds met wat rum en flink wat ritme al dansend op een feestje. Een jaar geleden kwamen de mannen van The Cat Empire naar Paradiso, en speelden ze volgens velen het dak van de zaal. Nu is The Cat Empire terug, in de Heineken Music Hall wel te verstaan, en komen ze laten zien dat het nog groter kan, tijdens hun allergrootste wereld-tournee ooit om het nieuwe album 'Steal the Light' te lanceren.

De show begint goed. Na een voorprogramma dat erg goed door het uit Melbourne meegekomen Flap! wordt verzorgd, begint The Cat Empire met spelen. 'Steal the Light', de titeltrack van het nieuwste album, klinkt ons tegemoet en met de trompetten kickt de adrenaline in. Het klinkt naar plezier en het publiek komt moeiteloos mee. Handen vliegen de lucht in zodra de band laat zien hoe dat moet en iedereen geniet . Met de energie van de band is dan ook niks mis tijdens het optreden, en met die van het publiek nog minder. De band heeft er duidelijk plezier in en de 'we zijn blij hier te zijn' klinkt en voelt elke keer erg gemeend. Het publiek is duidelijk in de stemming voor een feestje en vaak is dat ook precies wat het publiek krijgt. Soms duikt de band echter een andere richting in. Tijdens iets langzamere nummers blijft de zaal hopen op ritme dat omhoog klimt naar het gekkenhuis waar net sprake van was. Soms is het dan ook gissen wat er straks zal gebeuren, en dit is zowel de kracht en de zwakte van het optreden. Waar de muziek langzamer en minder utibundig wordt voelt dit als een erg abrupte verandering, waar mensen niet goed aan lijken te wennen. Waar de muziek versnelt en dat opzwepende gevoel weer de zaal in vloeit is het een groot feest en is de vrij snelle verandering alleen maar goed. Als de overgang naar rustiger nummers daarentegen juist soepeler was gegaan hadden deze ritme-schommelingen de show nog beter kunnen dienen.

De band bouwt verder ook flink wat solo's en gejam in de nummers in. Hoewel het allemaal goede solo's zijn heeft men soms na een tijdje het gevoel dat nóg een solo niet veel bij zal dragen aan het geheel en aan overdaad grenst. Zo zijn een aantal solo's van pianist en mede-oprichter van de band Ollie McGill lichtelijk lang en abstract, wat niet is waar het publiek op dat moment op zit te wachten. Desondanks is de solo die hij als introductie voor 'The Wine Song' doet erg goed. Deze wordt aangegrepen om van het nummer een van de hoogtepunten van het concert te maken, met goed uitgewerkte veranderingen in het ritme. De stemming is dan ook helemaal compleet wanneer de band ons precies op het juiste moment vertelt elkaar te omarmen en het hele publiek zonder schaamte met vreemde mensen begint te dansen.

Het einde van de show wordt aangekondigd, maar het publiek zing de melodie van 'Still Young' minutenlang door nadat de band van het podium gaat en haalt zo The Cat Empire terug op het podium dat gewoon doorgaat met het nummer, en de show. De band speelt nog een aantal nummers, waaronder 'The Chariot'. Dit laatste nummer was een perfecte afsluiting van de avond geweest die iedereen tevreden had gelaten. Helaas komen erna nog twee nummers, die, hoewel erg goed uitgevoerd, niet goed aansluiten bij de energie die het publiek op dat moment heeft. De nacht eindigt dan ook niet in de volste glorie, maar The Cat Empire vertrekt waardig en het publiek tevreden. Dit is dan ook precies hoe de show over het algemeen valt samen te vatten. Waar de band te volle, lange jamsessies uitvoert of het tempo drastisch verlaagt komt het publiek minder goed mee. De muziek klinkt waneer de band doet waar ze het beste in is echter ontzettend goed, haast ononvertrefbaar zelfs. De hoogepunten zijn daarom hoogtepunten om niet te vergeten, waarin The Cat Empire ontzettend veel geeft en van het publiek ontzettend veel terugkrijgt.