VERSLAG: Haim - 27/11 - Melkweg

Haim

Wat is er nog niet geschreven over HAIM? Weinig, zo blijkt. Je houdt ervan of je houdt er niet van, er is geen gulden middenweg voor de retrorock van de drie gezusters Haim. Este, Danielle en Alana gooien Fleetwood Mac-achtige pop in een blender met een compleet batterij aan jaren tachtig-vibes en jaren-negentig R&B en getuige een stampende show op Lowlands en dito optreden in een stijf uitverkochte Bitterzoet werkt dit geweldig.

De zusjes zijn samen met hun drummende jeugdvriend Dash Hutton en een wat anonieme toetsenist terug in onze hoofdstad en wel in een ramvolle Oude Zaal van de Melkweg. De eerste paar minuten van de avond maken duidelijk dat niet alles wat de band aanraakt in goud verandert. Op openingstrack ‘Falling’ klinkt het geluid namelijk rommelig en zit bassiste Este er een aantal keer naast, zo ook op Fleetwood Mac-cover ‘Oh Well’.

Vanaf het mierzoete ‘Honey & I’ zijn de technische problemen verholpen en blijkt dat de band een geoliede rockmachine is. Dat de band de tracks van debuutplaat Days Are Gone vanavond nét iets anders ten gehore brengt, met vooral andere percussie en keyboardlijnen, zorgt ervoor dat het publiek vrij laat gaat dansen,

Het is niet vocaliste Danielle, maar oudste zus Este die het publiek telkens toespreekt, iets wat leidt tot een geinige conversatie over de ijsbaan op het Leidseplein met een mannelijk lid van het publiek. ‘Babyhaim’ Alana blijft een groot deel van de show een beetje onderbelicht, maar die steelt uiteindelijk de show met haar meer sensuele dansjes. HAIM heeft voor ieder wat wils: Danielle is de rockchick, Este het meisjemeisje en Este een sexy hippie. En daar komt de steengoede muziek nog eens bij.

Want live blijkt pas hoe sterk de nummers in elkaar zitten. De verschillende vocaallijnen op ‘Go Slow’ bijvoorbeeld, de bass synthesizer op ‘My Song 5’ of de slicke extra percussie op setafsluiter ‘Forever’. In de toegift is het toch weer opstarten geblazen met een cover van Sheryl Crow’s ‘Strong Enough’, maar hét hoogtepunt heeft de band voor het allerlaatst bewaard: een zwoele versie van ‘Let Me Go’. Het is de ideale afsluiter, waar alle kwaliteiten van de bandleden nog één keer naar voren komen. Na een grande finale, waar we de drie zusjes zich wagen aan een gezamenlijke drumsessie, is de show klaar. Met ruim een uur voelt het wellicht wat kort aan, maar iedereen gaat met een glimlach naar huis. Hulde.