VERSLAG: Riders On The Storm - 04/01 - HMH

Riders On The Storm - 04/01 - HMH

Wijlen Jim Morrison moet donderdagavond vanaf zijn hemelplaats met verbazing naar het HMH-podium hebben gekeken. Zijn twee Doors-collega’s Manzarek en Krieger stonden daar met een ware kopie van hemzelf. Na in 1971 het nummer ‘Riders On The Storm’ te hebben opgenomen, verdween Morrison richting Parijs om vanuit daar naar de Eeuwige Jachtvelden af te reizen. Nu, onder de bandnaam Riders on the Storm, lijkt Morrison weer tot leven te komen door Ian Astbury – zanger van The Cult. Compleet met donkere krullen, leren jasje en defaitistische dan wel opruiende dansbewegingen. Astbury’s stem leent zich ook uitermate goed voor deze klus. Met gemak haalt hij zowel de rauwe als hoge tonen. Ook maant hij het publiek constant tot meer actie.

De set opent met een donker podium terwijl er over de speakers een dik aangezet operageluid klinkt. Dat er wel degelijk iets gebeurt op het podium blijkt uit de kleine zaklantaarnlichtjes die over het podium bewegen. Plotseling staat het podium vol in de schijnwerpers en wordt, hoe toepasselijk, ‘Break On Through’, vol de zaal in geslingerd. Hoewel Manzarek gebogen achter z’n keyboard annex orgel zit, blijkt zijn leeftijd nog niet van invloed op zijn lenigheid. Met gemak weet hij tijdens het nummer zijn rechterbeen naast zijn handen op de toetsen te plaatsen voor wat overstuurde geluiden.

De show zit gelikt in elkaar. Toch blijkt er tijdens het nummer ‘When The Music Is Over’ ruimte voor wat experiment. Manzarek en Krieger (lead-guitar) dienen elkaar instrumentaal van repliek en voor het eerst in de show wordt de rol van Astbury wat naar de achtergrond geschoven. Net als dit geëxperimenteer wat lijkt te verzanden in psychedelisch ‘gepiel’, weet Astbury met zijn charismatische voorkomen en overtuigende stem de zaak weer in vuur en vlam te zetten.

Bij de aankondiging van ‘Five To One’ blijkt ook het gedachtegoed van de jaren ‘60 nog niet verloren te zijn gegaan. Volgens Manzarek lopen er op de wereld nog steeds oorlogszuchtige mensen rond; Bush en Blair voorop. “Make Love, Not War!” roept Manzarek, net zo overtuigt als tijdens de Summer of Love in 1967.

Halverwege de show verdwijnt afgezien van Krieger iedereen van het podium. Op de akoestisch versterkte gitaar die hij erbij pakt, speelt hij een minutenlange flamengo-solo. Ondanks de geweldige uitvoering hiervan, doet de onderbreking vooral aan als een pauze voor de overige heren. Beginnen de jaren vooral voor Manzarek toch wat te tellen? Dat het publiek wat inzakt merkt ook Astbury. Wanneer hij na de solo samen met de rest van de band (drummer, bassist en Manzarek) het podium weer betreedt roept hij naar publiek: “Why don’t you dance?! Your feet are like sticked with glue to the floor!” Niet veel later wordt ‘People Are Strange’ ingezet.

Het publiek legt deze woorden niet zomaar naast zich neer en komt wat meer in beweging. Helemaal wanneer de eerste (motor)geluiden van ‘LA Woman’ klinken. Er gaat er een golf van enthousiasme door de zaal. Tijdens het spelen brengt Astbury een ode aan Jim Morrison, dit brengt de zaal nog verder in vervoering. Vanaf dat moment is de zaal helemaal los en wordt er volop gedanst en meegebruld met de uithalen van Astbury. Van het dipje halverwege de show is niets meer te merken, helemaal niet wanneer als toegift achtereenvolgens ‘Riders On The Storm’ en ‘Light My Fire’ ten gehore worden gebracht. Met een diepe buiging laten de Riders na bijna twee uur spelen een zwetende en veelvuldig blowende zaal achter.