VERSLAG: Van Morrison - 10/12 - Ziggo Dome

Van Morrison

Van Morrison is een echte jazzartiest. Elke avond speelt de Ier een compleet andere setlist en samen met zijn band improviseert hij zich door zijn optredens heen. In combinatie met zijn beruchte, grillige humeur maakt dit dat je nooit weet wat te verwachten bij een concert. Vorig jaar op het North Sea Jazz Festival scheen hij een slechte dag gehad te hebben, vanavond wordt dat in de Ziggo Dome helemaal goedgemaakt.

De Drentse Daniel Lohues verzorgt het voorprogramma. De zanger zit samen met een bassist en gitaarspeler op het podium. Doordat de lampen aanblijven weet Lohues nergens de volledige aandacht te krijgen die zijn nummers verdienen. Helaas blijft het voorprogramma daardoor beperkt tot achtergrondmuziek terwijl mensen hun plaats opzoeken.Desondanks speelt hij zijn liedjes mooi en maakt het zeker nieuwsgierig naar de theatershow waar deze uit voort gekomen zijn.

Dan is het de beurt aan Van Morrison . De Ier heeft een uitgebreide band meegenomen die volledig in het pak gestoken is. Met een saxofonist, trombonespeler, Van Morrison op saxofoon en een keyboardspeler die afwisselt met een trompet is het koperwerk goed vertegenwoordigt.

Zonder een woord te zeggen opent hij met het subtiele ‘Celtic Swing’. Na het instrumentale nummer horen we met ‘Higher Than The World’ de beroemde stem van Van Morrison.
Hij lijkt vanavond de zelfde band te gebruiken die de inspiratie voor zijn laatste album vormde. Net zoals op Born To Sing: No Plan B is hij duidelijk in de stemming voor de jazz kant van zijn muzikale persoonlijkheid. Het optreden doet afwisselend aan dit album en het mysterieuze Astral Weeks denken. Een album waarvan ‘The Way Young Lovers Do’ al vroeg op de avond een hoogtepunt vormt. Verspreid over de setlist horen we vele bekende nummers uit het grote oeuvre van de muzikant. Allen worden in dit jazzy jasje gestoken.

De fans van het bluesrock en Ierse werk van Van The Man komen daarmee misschien ietwat teleurgesteld weg. De zanger geeft echter een optreden van het hoogste niveau weg. Hij heeft stuk voor stuk rasmuzikanten om zich heen opgesteld. Deze volgen met het grootse gemak de aanwijzingen die Van Morrison tijdens het optreden geeft. Op aanwijzing van de zanger volgen solo’s elkaar op en worden ritmes ter plekke aangepast. Dat maakt dat bekende meezingers als ‘Brown Eyed Girl’ en ‘Days Like This’ in compleet andere arrangementen te horen zijn. Met het afsluitende ‘GLORIA’ kunnen de fans van het hardere werk nog even uit hun dak en laat de band horen met een stevige boogierock ook meer dan prima uit de voeten te kunnen.