VERSLAG: The Fratellis - 13/12 - Melkweg

Fratellis

Zelfs de meest doorgewinterde muziekliefhebber lijkt ze vergeten te zijn, deze drie Fratellis en hun toetsenist. Dat terwijl acht jaar geleden de media over niets anders kon praten. Hun debuutalbum Costello Music kwam op nummer twee binnen in de Britse albumlijst en ‘Chelsea Dagger’ werd met Serious Request 2006 het meest aangevraagd. Hoe komt het dan toch dat niemand wist dat hun nieuwe album We Need Medicine op 7 oktober uit kwam? Dat ze in 2012 weer bij elkaar zijn gekomen? Dat ze überhaupt uit elkaar waren? Op vrijdag de 13e stonden The Fratellis in de grote zaal van de Melkweg en bewezen dat een hit niet garant staat voor succes.

De halflege grote zaal van de Melkweg met afgesloten balkons ziet er wat treurig uit, maar de bezoekers hebben er zin in. Zal The Fratellis het feestje geven waar de halfvolle zaal op hoopt? De waarheid is, dat dat feestje lang op zich laat wachten. Een halfuur lang passeren nummers van alle drie de albums de revue en dit volle halfuur lijkt de Melkweg meer op een dorpscafé. De neonlichtjes op het drumstel en de met graffiti bespoten boks versterken dit gevoel. De opzwepende rock muziek laat mensen voorzichtig dansen, laat biertjes door de lucht vliegen en laat handen meeklappen. Niemand die de nummers kent, maar dit lijkt niet uit te maken.

De band communiceert nauwelijks met zijn besloten groepje van vijf fans en de rest van het publiek, behalve dan lachend vertellen dat ’Everybody Knows You Cried Last Night’ het eerste nummer is dat ze ooit samen speelde. Na dit nummer zakt het in. De ingetogen dansjes van frontman Jon gaan vervelen, teveel nummers die niemand (behalve de vijf mannen in het midden) lijken te kennen. Ja, het feestje laat (te) lang op zich wachten. Toen was daar de titelsong van het nieuwste album ‘We Need Medicine’ en begint de sfeer waar je bij The Fratellis op had gehoopt eindelijk te komen. Meer bier vliegt door de lucht, meisjes worden op nekken gehesen en dat de helft van het publiek de veertig is gepasseerd lijkt niet meer uit te maken. Iedereen danst om het hardst.

Dan zijn de mannen weg, maar niemand twijfelt erover dat ze terug komen. Het publiek neemt de moeite niet te klappen en te juichen, slechts enkelen roepen ‘’Tududu, tududu, tudududu’’, het legendarische hit deuntje van ‘Chelsea Dagger’. En daar, in minder dan een minuut, zijn The Fratellis er weer. ‘’Thank you’’ mompelt Jon. Dan volgt er een nummer, nog een nummer, en dan wordt het ingezet. ‘Chelsea Dagger’ wordt onder luid gejuich ontvangen. De Tududu, tududu, tudududu wordt mee gebruld, de vijf fans starten een moshpit en niemand staat nog stil. Dit is waar iedereen voor kwam, en dat er daarna nog een nummer volgt kan iedereen gestolen worden.