VERSLAG: Mogwai - 30/01 - Paradiso

Mogwai - 30/01 - Paradiso

Het nog prille jaar leverde al een nieuw album op van één van de grootmeesters van de postrock. Zeventien jaar geleden bracht Mogwai haar eerste plaat uit, achtste album Rave Tapes brengt de Glaswegians naar Paradiso.

Voordat de Schotten beginnen te razen mag Forest Swords proberen zich in de kijker te spelen, en dat doen ze. Engravings gooide al hoge ogen en live doen de twee heren er nog een schepje bovenop. De knappe combinatie van onalledaagse beats, voice samples en deftige baslijnen klinkt live directer dan op plaat. Het muzikale brein, Matthew Barnes, profiteert optimaal van het stroperige basgeluid dat zorgt voor de nodige diepte. Begin april zijn ze met hun eigen tour terug in Amsterdam, gaat dat zien.

Wanneer de lichten voor de tweede maal doven komen de heren van Mogwai doodgemoedereerd het podium op lopen. Een gelikte show en dito trucjes zijn niet aan hun besteed. Spelen is het devies. Setopener ‘Heard About You Last Night’ laat direct het nieuwe Mogwai horen. Van een razende band is nog geen sprake en de hoofdrol is weggelegd voor fraaie keyboardklanken. De Schotten houden zich tegenwoordig veelvuldig bezig met filmmuziek en ook bij hun reguliere albums is dat te merken. Sfeer scheppen is belangrijker dan felle gitaaruitbarstingen.

Het rustig een warme sfeer creëren is echter van korte duur. ‘Rano Pano’ is een vroeg hoogtepunt. De gruizige gitaren vormen samen een geluidsmuur om u tegen te zeggen. Het is vanavond de eerste en gelukkig niet laatste keer dat Mogwai niet alleen te horen, maar ook te voelen is. Na dit sterke begin zakt het niveau, met als dieptepunt ‘Blues Hour’. Mogwai en zang; het is op zijn zachtst gezegd geen gelukkige combinatie. Gelukkig gebruikt Stuart Braithwaite zijn microfoon de rest van de avond alleen om het publiek na ieder nummer te bedanken.

Mogwai herpakt zich alleraardigst. Met name de momenten dat de band bij wijze van spreken de tactiek van de verschroeide aarde toepast, zijn indrukwekkend. De geluidsmuur in ‘I’m Jim Morrison, I’m Dead’ doet vergeten dat er verschillende muzikanten aan het werk zijn, het lijkt één grote machine. Op andere momenten is dat machinale juist het probleem. Mogwai heeft moeite om meer dan strak en goed te spelen. Die andere postrockgod, Godspeed You! Black Emperor, raakte vorig jaar op hetzelfde podium een gevoelige snaar, iets wat de Schotten slechts op bepaalde momenten lukt.

Zo’n moment is de afsluiter van de reguliere set, ‘Remurdered’. De sfeer is donker, er lijkt iets op je te jagen. Na de ritmewisseling intensiveert de jacht. Deze flirt met elektronica bewijst dat Mogwai nog altijd relevant is. Ook al werkt de machine niet continue op volle kracht, bij vlagen maken de Glaswegians diepe indruk.