VERSLAG: Warpaint - 24/02 - Paradiso

Warpaint - 24/02 - Paradiso

Wanneer het op all-female bands aankomt was 2013 zonder twijfel het jaar van Savages. Debuutplaat Silence Yourself was goed, de eraan verbonden shows werden gedurende het jaar beter en beter. De dames van Warpaint hebben met hun gelijknamige tweede album een eerste aanzet gegeven om het stokje over te nemen. In Paradiso ontwikkelt de eerste aanzet zich tot het stevig omklemmen van dat stokje.

Vier jaar zitten er tussen debuutalbum The Fool en zijn opvolger. Het valt te prijzen dat Warpaint de tijd die het blijkbaar nodig had heeft gepakt. Deze aanpak heeft immers geresulteerd in het sterke Warpaint, dat logischerwijs een groot aandeel heeft in de setlist. ‘Hi’ is het eerste hoogtepunt. Bassiste Jenny Lee Lindberg ondersteunt de vocalen van Stella Mozgawa tijdens de intro, waarna een hoekige beat het geheel verder in gang trekt.

Spelend voor een uitvergrote versie van de prachtige hoes van Warpaint op een met warme kleuren uitgelicht podium, blijkt dat het viertal weinig hulpmiddelen nodig heeft. Mozgawa waagt zo nu en dan een dansje en wisselt met Emily Kokal de belangrijkste zangpartijen af. Met name Kokal weet door veel variatie in toonhoogte en volume bij te dragen aan de mystieke sfeer van de muziek. Het oppervlakkige ‘Biggy’ weet ze eigenhandig te redden met haar engelenstem.

Bassiste Lindberg is naast Kokal de tweede blikvanger van de band. In ‘Bees’ en ‘Disco//Very’ teistert ze haar basgitaar op een manier die de band ook nodig heeft. Warpaint moet niet te lief willen klinken, zoals (muzikaal gezien althans) het geval is bij ‘Love Is To Die’. Dat Kokals gitaar maar moeizaam te horen is, draagt bij aan het dipje.

Warpaint toont vervolgens aan dat het alles onder de knie heeft. In ‘Billie Holiday’, afkomstig van de EP Exquisite Corps, doen de dames het rustig aan. De vierstemmige zang maakt echter indruk. Het contrast is groot met ‘Undertow’, dat ze uitbouwen tot een fel rockend monster. De rem gaat er even af, vier op hun instrumenten raggende dames werken zich voor een volgeladen Paradiso in het zweet.

Het beste moet dan nog komen. Emily Kokal betreed voor de encore in eerste instantie alleen het podium. De eerste keer dat ze ‘Baby’ speelde was tijdens een eerdere Amsterdamse passage en ze zegt dat ze de gelegenheid niet voorbij wilt laten gaan om het nog eens te spelen. Waarvoor dank. Ze krijgt het publiek muisstil met de kronkelende gitaarlijnen en wie smelt er niet bij de woorden “Don't you call anybody else baby, ‘cause I'm your baby still”? Vervolgens maakt Warpaint het met het groovende ‘Bees’ en ‘Elephants’ vakkundig af. Dit zijn de koninginnen van de indie.