VERSLAG: Darkside - 05/03 - Melkweg

Jaar en Harrington stuwen elkaar naar grote hoogten

Minutenlang freaken Nicolas Jaar en zijn kompaan Dave Harrington erop los. Alleen van hun apparatuur komt wat licht en een beat komt er niet aan te pas. Licht getik, alsof er een metronoom wordt uitversterkt, komt aan de oppervlakte en de twee heren werken voorzichtig toe naar een eerste climax. Darkside maakt meteen duidelijk dat het niet behoort tot het betere beukwerk op het programma van 5 Days Off. Het Amsterdamse festival voor elektronische muziek, dat plaatsvindt in de Melkweg, Paradiso en De Balie, biedt ook ruimte aan experimentelere acts zoals Darkside. Experimenteel of niet, de Melkweg is afgeladen vol.

De twee voormalige studenten van de Amerikaanse Brown University, hier leerden ze elkaar kennen, gaan live nog verder qua experiment dan bij het studiowerk het geval is. Dat heeft als vervelende consequentie dat niet het hele publiek zijn aandacht anderhalf uur bij de muziek houdt. Het rumoer overstemt de lange intro van ‘The Only Shrine I’ve Seen’. Gelukkig blijven de momenten waarop de muziek het aflegt tegen het geluid van de vloer beperkt. Darkside is namelijk in topvorm.

Nicolas Jaar is inmiddels een behoorlijk bekend gezicht. Voor gitarist Dave Harrington geldt dat minder, maar hij presenteert zich voortreffelijk. De combinatie van Jaars elektronische lagen en Harringtons gitaarspel klinkt perfect. Harringtons sound is soms ijl, maar meestal ongelooflijk smooth. In ‘Paper Trails’ lijkt het wel alsof David Gilmour op het podium staat.

Het vorig jaar verschenen debuut Psychic gebruikt het duo als een bak vol gereedschap waaruit enkele hulpmiddelen worden gekozen om mee aan de slag te gaan. Dit resulteert in complexe uitvoeringen waarvan het niet mogelijk lijkt om ze twee avonden achter elkaar hetzelfde te spelen, al moet er in het geval van Darkside niets uitgesloten worden. Deze improvisatie is dé meerwaarde van het duo live aan het werk zien.

Jaar en Harrington staan naar elkaar toe, hebben veelvuldig oogcontact om de overgangen vlekkeloos te laten verlopen. Eerstgenoemde neemt bij de tempoveranderingen de leiding en lijkt Harrington hiermee soms te treiteren. Hoe moeilijk Jaar het de gitarist ook maakt, hij heeft overal een antwoord op. Ook in een uiterst abstract aantal eerste minuten van de encore, waarin flarden van ‘Greek Light’ passeren, weet Harrington in een meer dienende rol een fris tintje te verzorgen. Wat Jaar doet met het saxofoongeluid zal waarschijnlijk zelfs Colin Stetson doen opkijken. Het is dat er iemand met een sax naast hem staat, maar een bulldozer was getuige het resultaat voor de hand liggender geweest.

Het is experimenteel, maar Jaar is niet te beroerd om af en toe een stevige beat in zijn kunstwerkjes te betrekken. Dat is allerminst makkelijk scoren. Hij blijft bezig, geen maat is hetzelfde. Darkside is op dit moment zonder twijfel één van de blikvangers van de elektronische muziek en zorgt voor een spannende aftrap van 5 Days Off.