VERSLAG: Monomyth - 23/3 - Paradiso

Monomyth schaart zich bij de beste bands van Nederland

Het is een mooi weekend voor Monomyth. De Haagse band viert de re-release van zijn debuutalbum namelijk met drie shows, waarvan een passage in de bovenzaal van Paradiso de laatste is. Geheel terecht wisten de Hagenezen de eerste lichting van Monomyth te doen uitverkopen. Vervolgens werden de handen ineen geslagen met het label Suburban - dat meer voor de band kan betekenen dan het kleine Burning World - voor een tweede oplage. Dit succesverhaal trekt Monomyth live zonder meer door.

Stoner-, kraut- en spacerock vormen de hoofdingrediënten van het bekende materiaal van de band. Setopener ‘Vanderwaalskrachten’ toont, meer dan bij de albumversie het geval is, de kracht van herhaling. Met name de maar doorronkende bass schept een sfeer waaraan niet te ontsnappen is. Dit biedt gitarist Thomas van den Reydt alle ruimte om te excelleren.

Van den Reydt is zonder meer de blikvanger van de band. Op zijn dubbelhals weet hij bij elk genre dat voorbij komt de juiste snaar te raken. Van oeverloos gepiel is geen enkele keer sprake. De gitarist is verantwoordelijk voor bijna alle veranderingen van dynamiek, die vervolgens extra kracht bij worden gezet door de twee toetsenisten. Monomyth is boven alles een hecht collectief.

Verrassen doen de Hagenezen ook. Naast het materiaal van het album komen ook een aantal stukken van de potentiële opvolger voorbij. Hierin zijn de invloeden van kraut- en zelfs mathrock niet te onderschatten. Drummer Sander Evers treedt meer op de voorgrond en Monomyth gaat aan de slag met haaks op elkaar staande ritmes. De heren van Battles zouden er hun hand niet voor omdraaien. Dit soort muziek is vaak niet in één keer te doorgronden, maar de band houdt zo lang vol dat het nieuwe materiaal fier overeind blijft.

Het terugschakelen naar de spacerock heeft wat tijd nodig na dit geweld, maar Monomyth weet zich knap staande te houden. Dat mondt onder andere uit in een steengoede uitvoering van ‘The Groom Lake Engine’. De stoner riffs aan het einde zijn ruw, afgemeten en barsten van de kracht. Het is alsof Kyuss in zijn beste dagen staat huis te houden. Dit optreden hadden meer mensen moeten ondergaan.