VERSLAG: The Strypes - 19/04 - Melkweg

The Strypes

Het Ierse bluesrock puberkwartet The Strypes was afgelopen weekend maar liefst drie keer in Nederland te bewonderen. Op 19 april stond The Strypes na een memorabel Paaspop concert en een intieme Concerto instore show in de Oude Zaal van de Melkweg. Zoveel boekingen staan we niet van te kijken. De jongens tussen de 16 en 18 hebben het namelijk gemaakt. Dave Grohl is hun grootste fan, ze waren het voorprogramma van Arctic Monkeys en hebben het middelbare schoolleven verruild voor honderden shows met duizenden verliefde tienermeisjes.

Ingeluid door Nirvana Jr., AKA de Vlaamse The Silverfaces, is de Teen Spirit vol te voelen. De zaal is afgeladen met iets dat tussen hypere tienermeisjes en doorgewinterde blues liefhebbers inhangt die in koor juichen als de jongens met gladde kinnetjes, fancy outfits en elk een eigen kenmerk opkomen. Frontman Ross Farrelly met z’n zonnebril, gitarist Josh McClorey met z’n cowboysjaaltje, bassist Pete Pete O’Hanlon met z’n wilde kapsel en drummer Evan Walsh die eruit ziet alsof hij de puberteit nog niet bereikt heeft. Met gear waar de blues liefhebbers van gaan kwijlen blazen ze direct met volle kracht en vol volume 'What A Shame' het publiek in.

Als we ons een 21e eeuwse mix tussen The Beatles, The Doors, The Kinks en The Rolling Stones zouden moeten voorstellen zien ze eruit als The Strypes. De 21e eeuwse gillende tienermeisjes staan het complete concert met hun mobieltjes boven hun hoofd en gelukzalige glimlachjes om hun lippen gedrapeerd. Cowboydasje Josh flirt met elk van hen, terwijl hij intense blikken hun richting op werpt. Ross staat ondertussen met microfoons te zwaaien en mondharmonica solo’s de Oude Zaal in te werpen terwijl Pete danst alsof er elektrische schokken door zijn bassnaren heen geduwd worden. Gekkenhuis. En het publiek vergeet alles rondom de Oude Zaal vanaf de eerste seconde.

Een krap uur lang wordt compleet debuutalbum Snapshot, elke EP en elke single er doorheen gejast en ze worden allemaal even hartelijk ontvangen. Tegen de 20 nummers vol blues rock clichés die de jonge jongens vol professionaliteit naadloos in elkaar over laten vloeien. Er is bijna geen ruimte voor applaus. The Strypes is geen beginners geluk, slechts één bom jong talent. Als tegen het einde van het optreden de bassist de show steelt met de mondharmonica, de gitarist de bassist wordt en de vocalist de gitaar oppakt wordt dit talent nog eens sterk benadrukt. Na 'Blue Collar Jane' is er niks meer over van de Oude Zaal van de Melkweg. En dan nog toegiften. Nee, The Strypes zijn niet van plan terug te keren naar de schoolbanken. Ze plannen te blijven. En als ze zo doorgaan zouden ze zich nog wel eens kunnen meten met hun hoofdact Arctic Monkeys.