VERSLAG: The Notwist - 28/5 - Melkweg

The Notwist is bij vlagen groots

Singer-songwriters die verzuipen op een groot podium: het is een bekend gegeven. The Notwist toont aan dat ook het tegenovergestelde het geval kan zijn. De Oude Zaal van de Melkweg voelt bij vlagen te krap aan bij de ruim opgezette arrangementen vol elektronica. Zes van muziek bezeten mannen die allemaal hun visitekaartje af willen geven is soms te veel van het goede. Dat neemt niet weg dat de ervaren Duitsers ook tot grote hoogten stijgen. Live weet The Notwist zich knap los te maken van de altijd terugkerende link met Radiohead door op frivole wijze de nummers uit te bouwen.

De stem van frontman Markus Acher is met zijn soms klagende, dan weer simpelweg schitterende klankkleur veelvuldig een welkome rustfactor in de gelaagde composities. Het is des te jammer dat hij in ‘Close To The Glass’ in de weer gaat met twee microfoons. Dit werkt onvermijdelijk chaos in de hand en helpt het titelnummer van het laatste album jammerlijk om zeep. Ook op de eerder aangehaalde momenten waarop de doorgaans zo prettige Oude Zaal eens geen passende locatie blijkt te zijn, kan Acher niet als reddende engel optreden. In alle hevigheid die gepaard gaat met ‘Gravity’ valt zijn zang weg. Muzikaal gezien is dergelijke spierballenmuziek in combinatie met de allerminst ingetogen lichtshow uitermate geschikt voor de HMH, om maar een voorbeeld te geven. De band verdient het ook om in zalen van die grootte te spelen.

Op een zouteloze versie van ‘Pick Up The Phone’ na zijn dan immers alle negatieve punten behandeld. Een steengoed The Notwist beschrijven heeft gelukkig ook betrekking op een groter gedeelte van het optreden. Vooral de momenten waarop elektronica het wint van de gitaren zijn ronduit spectaculair. ‘Into Another Tune’ is een dampend geheel van bliepjes en synths, waarbij het stevige drumwerk de boel aanwakkert. Het is knap dat The Notwist op deze momenten een kakofonie weet te voorkomen. Een grote hoeveelheid verschillende lagen schuift naadloos in elkaar.

Martin Gretschmann is naast Acher een tweede blikvanger. Hij is de Jonny Greenwood van The Notwist. Meermaals staat hij met een soort Wii-controllers excentrieke geluiden de zaal in te sturen. Hoewel het ingetogen gebrachte ‘Casino’ het vermelden waard is, bereiken de Duitsers de top van hun kunnen in de eerste toegift. ‘Neon Golden’, ‘Different Cars And Trains’ en ‘Pilot’ lopen op vlekkeloze wijze in elkaar over. Er zijn momenten waarop de liedjes centraal staan, maar tussendoor brengt The Notwist een mix van Berlijnse clubmuziek en uitdagende elektronica. Het is de mooie kant van een avond met twee gezichten.