VERSLAG: Bromheads Jacket - 1/3 - Paradiso

Bromheads Jacket - 1/3 - Paradiso

“Gaat ‘ie het weer doen?”, zullen velen zich vanavond in de uitverkochte bovenzaal van Paradiso hebben afgevraagd. ‘Ie’ is zanger Tim Hampton die vanavond met Bromheads Jacket op het podium in de bovenzaal van Paradiso staat. Iedereen heeft zijn (bloedige) stagedives in het publiek, tijdens de twee London Calling-edities van 2006, in het geheugen gegrift staan. Wanneer de zanger na twee nummers het woord tot het publiek richt, laat hij hier geen illusies over bestaan. Hij zal geen gebruik hoeven maken van de zojuist door een jongen aangereikte EHBO-doos, want hij zal vanavond geen duik tussen de eerste rijen nemen. “Everyone who’s waiting for that, just fuck off!”, zegt hij met een zwaar Sheffields accent.

Door dit accent én door de eveneens op een grijze Engelse buitenwijk geïnspireerde teksten wordt Bromheads Jacket vaak in één adem genoemd met de Arctic Monkeys. Laatst genoemden hebben echter het nakijken als The Brommies in een tien keer hogere versnelling voorbijkomen. Zodra de drie lads drumstokjes, bas- en leadgitaar ter hand nemen, knallen de puntige garagepunk-nummers uit de versterkers. De zaal stond in de startblokken en pogo’t er meteen heftig op los.

Een half uur lang ratelt zanger Tim de nummers van het debuutalbum Dits From The Commuter Belt, die hoogstens anderhalve minuut duren, door zijn microfoon. Door, door, door lijkt het credo te zijn. Tim headbangt met zijn korte haardos zijn zweet in het rond en drummer Dan Potter voorziet verbeten elk nummer van een loeistrak ritme. Er is één rustmoment, het nummer ‘Poppy Bird’. Een relaas dat op een fantastische manier de hersenspinsels bij een achtervolging verwoordt. En dat, net zoals het doek achter de drummer (met de tekst: ‘Bromheads Banner’), gezegend blijkt met een goed staaltje Engelse humor.

Wanneer niemand het meer verwacht, zoekt Tim toch nog de drukte van het publiek op. Met zijn microfoon en gitaar ter hand stapt hij de pit in. Daar krijgt de tengere zanger net genoeg ruimte om het nummer ‘What Ifs + Maybes’ te doen. Het publiek gaat compleet los en draagt de zanger letterlijk op handen (zie foto’s). Vervolgens baant deze zich een weg terug naar het podium om daar met gitaar en al tussen de versterkers te belanden. Hoewel de drummer en bassist met een zwaai afscheid nemen, blijft iedereen kijken naar hoe Tim kronkelend een gruizig geluid uit de speakers haalt. Ook de beveiligingsman lijkt niet goed raad te weten met het gebeuren. Tevergeefs probeert hij enkele malen contact te leggen met de zanger, maar uiteindelijk verlaat hij het podium slechts met diens schoen. Niet veel later staat ook een verdwaasde Tim op, die met een kort ‘Thank you’ het podium verlaat. Hierbij het publiek zo gebiologeerd achterlatend, dat er niet eens meer gevraagd wordt om een toegift.