VERSLAG: The Wailers - 25/6 - Melkweg

The Wailers

Drie jaar na de dood van Bob Marley in 1981, werd Legend uitgebracht, het compilatiealbum van de grootste hits van Bob Marley & The Wailers. Inmiddels is er dertig jaar verstreken en wordt het jubileum uitgebreid gevierd met een grote wereldtour. Van de oorspronkelijk bezetting is weinig meer over, toch staan The Wailers vanavond in de Melkweg voor de oude hits.

Melkweg's Oude Zaal is dan niet uitverkocht, de drukte en warmte doet anders denken. Enkele minuten na negenen betreedt de bekendste reggaeband aller tijden het podium en een welkome reactie vanuit het publiek volgt. Er is dan ook geen voorprogramma geweest; het is duidelijk waarvoor iedereen vanavond aanwezig is. Na een korte opener staat alles in het teken van Legend. Dat album wordt vanavond integraal gespeeld en dus speelt de band achtereenvolgens 'Is This Love', 'No Woman, No Cry', 'Could You Be Loved' en 'Three Little Birds'. Het is een opening waar vrijwel elke band ter wereld zijn vingers bij af zou likken en de Oude Zaal reageert logischerwijs vol tevredenheid. Grootse meezingpraktijken en uitbundige reacties zijn (nog) niet van toepassing, desalniettemin is de sfeer in de zaal goed. Men danst liever op het lage tempo en fluistert de songteksten mee met de ogen dicht.

Stuk voor stuk zijn het bekende nummers die The Wailers vanavond spelen en er zit geen muzikaal minder moment tussen. Dat komt ook omdat de uitvoeringen, bijna identiek aan de originele studioversies, erg sterk zijn. De band verzaakt geen moment. Waar alleen bassist Aston Barrett nog van de oorspronkelijk samenstelling aanwezig is, bestaat de rest van de band uit uitstekende vervangers. Zanger Dwayne Anglin mag dan geen Bob Marley zijn, zijn stem en optreden passen perfect bij de muziek.

Wanneer bijna alle hits voorbij zijn gekomen, wordt 'Jamming' ingestart. Het is misschien wel het meest energieke nummer en wordt ook op die manier gespeeld. Hierdoor lijkt het het ideale einde van een uitstekend optreden. Dat is echter niet zo, want al gauw komt de band terug voor een toegift. Dat begint veelbelovend met een akoestische uitvoering van 'Redemption Song', maar verliest de kracht door een uitgerekte, onnodig lange versie van 'Exodus'. Het concert bloedt enigszins dood, en velen zoeken zelfs de garderobe al op. Zonde, want verder was er vanavond weinig op aan te merken. Legendarisch is het nooit geweest, maar dit optreden wordt niet snel vergeten.