VERSLAG: Christian Scott - 8/8 - TivoliVredenburg

Christian Scott en band; nieuwe jazzhelden

Het multifunctionele TivoliVredenburg heeft, uiteraard, plaats voor jazz. Cloud Nine, gevestigd op de hoogste etages van de vorige maand officieel geopende Utrechtse muziektempel, leent zich perfect voor het genre. Het donkere hout straalt warmte uit en de zaal voelt aan alsof er al jaren muziek klinkt. Met zo’n setting weet Christian Scott wel raad. In de jazzwereld is de 31-jarige trompettist inmiddels een gevestigde naam, daarbuiten krijgt hij nauwelijks erkenning. Onterecht en tevens opmerkelijk voor iemand die niet alleen door middel van zijn repertoirekeuzes naar Radiohead hint.

Op het album Yesterday You Said Tomorrow coverde Scott ‘The Eraser’ van Thom Yorke al, nu komt Radioheads ‘Videotape’ al vroeg in de set voorbij. Hij blaast zelf de zanglijn en weet er net als in het origineel iets ongrijpbaars in te verwerken. De band rondom Scott pakt weliswaar iets groter uit qua begeleiding, maar het is de frontman die het geheel op topniveau brengt.

Naast Scott telt de band twee andere blazers: saxofonist Braxton Cook en de pas 19-jarige Elena Pinderhughes. De fluitiste, die pas twee weken bij de band speelt, gooit hoge hogen. Hoewel de jazz van Scott zelden ingetogen is, blijft het fragiele geluid van de dwarsfluit overeind. Het is de lichte toets in het voortrazende geheel. Drummer Corey Fonville blijkt mede verantwoordelijk te zijn voor die constante drang naar meer. Verwacht van hem geen eenduidige ritmes. Fonville switcht voortdurend en Scott blijft hem gedurende het hele optreden aansporen om daarmee door te gaan. De bandleider neemt zo nu en dan zelf twee drumstokken ter hand om het ritmewerk nog complexer te maken.

Op de muziek is weinig tot niets aan te merken, tot de momenten waarop zangeres Isadora het podium betreedt. De vrouw van Scott is bepaald geen nachtegaal. Ze is niet meer dan een dertien in een dozijn R&B-zangeres. Liefde maakt blijkbaar slechthorend, maar gelukkig blijven de bijdragen van Isadora beperkt.

Na een grappige, maar veel te lange, voorstelronde volgt het hoogtepunt van de avond. Scott heeft gedurende het hele concert plezier, plaagt het publiek en staat met een grote grijns op het podium. Tot hij ‘K.K.P.D.’ aankondigt. Het nummer – de afkorting staat voor Ku Klux Police Department – gaat over een vervelende, in Scotts ogen racistische, ervaring met de politie. Het soms toch al verbeten spel van de trompettist krijgt hier een extra punch. De keuzes met betrekking tot akkoorden en ritmes zorgen voor wrijving. Scott neemt hierin het voortouw, staat zelfs aanwijzingen aan de lichtman te geven. ‘K.K.P.D.’ is Christian Scott op zijn best.