VERSLAG: And You Will Know Us By The Trail Of Death - 12/3 - Tivoli

And You Will Know Us By The Trail Of Death - 12/3 - Tivoli

In een matig gevulde Tivoli doen beide support-acts het ergste vermoeden, het zijn namelijk lange, vrij eentonige en bovenal in zichzelf gekeerde sessies, bestaande uit muzikale experimenten. Bij Forget Cassettes spelen bovendien de drummer/toetsenist en bassist van And You Will Know Us By The Trail of Dead mee, naar later blijkt. Rond een uur of tien betreedt het illustere gezelschap met de lange bandnaam het podium.

De band trapt af met ‘It was there that I saw you’. Vanzelfsprekend gierend vals gezongen door de zanger Conrad Keely. Op een of andere manier ben je echter geneigd het de band te vergeven. Temeer omdat je nogal overrompelt word door de enorme geluidsmuur die voor je neus wordt op getrokken. De oplossing dient zich gelukkig al snel aan; je laten meeslepen door het fantastische ‘Relative Ways’.

Wat de band bijzonder maakt is dat er zich op het podium een ware muzikantencarrousel bevindt. Zo pakt de drummer na enige tijd de microfoon om te gaan zingen, om vervolgens weer verder te gaan op de gitaar en tot slot terug te keren achter het drumstel. De zanger/gitarist neemt zo nu en dan plaats achter het keyboard. De andere toetsenist klust wat bij als tweede drummer. Het is een vermakelijk schouwspel.

Terug naar de show nu. Het lijkt haast alsof het publiek een beetje perplex is door al het geweld dat over hen heen dendert. Zo komt de zaal amper in beweging tijdens het heftige ‘Caterwaul’. De drummer annex zanger heeft ook zichtbaar moeite zijn energie kwijt te kunnen, mede door het ruimtegebrek op het podium. Vervolgens zakt de show enigszins in als de band besluit een nummer van een oude EP te spelen.

‘Will You Smile Again?’ verandert echter alles. Het publiek gaat uit zijn dak en de band heeft ook goed de smaak te pakken. Het nummer leent zich er dan ook uitstekend voor. Vervolgens wordt er een ongekend brute improvisatiesessie ingezet. Het is overrompelend in alle opzichten; lengte, volume, afwisseling en ga zo maar door. Je zou haast geen toegift meer wensen.

Deze komt er natuurlijk wel. Nog één keer neemt de band gas terug in de vorm van ‘The Summer of ‘91’, maar daarna toch weer voluit richting het einde. Dat alles maakt een optreden van Trail of Dead tot een unieke ervaring. Een valse zang wordt ineens meeslepend, een lang uitgesponnen improvisatie wordt een trip. Telkens weer word je verrast door een onverwachte overgang en keer op keer moet je als publiek incasseren. Een concert van Trail of Dead woon je niet bij, dat onderga je. Je bent overgeleverd aan de band en dat vindt niet iedereen prettig. Maar diegene die zich laten meevoeren zijn verkocht.