VERSLAG: Lonely The Brave - 17/9 - Paradiso

Lonely The Brave

Vijftig minuten staat de Britse band Lonely The Brave op woensdagavond op het podium van de kleine zaal in Paradiso. Meer dan dat hebben ze ook niet nodig om te overtuigen. Het is wel even wennen, een zanger die de hele avond met zijn blik op de muur naast het podium gericht staat te zingen, maar vreemd genoeg stoort het niet.

Daarvoor is Lonely The Brave muzikaal te goed, en te overweldigend. Een enorm geweld aan gitaren, drums en zang vult de zweterige, warme zaal vanaf openingsnummer Call of Horses. Tijdens de korte show komt vrijwel de hele debuutplaat, The Day’s War voorbij.

David Jakes is een indrukwekkende zanger. Zijn stem meeslepend, zwaar en uniek. Grote woorden, maar passend voor het geluid dat Jakes mond produceert. Hoewel hij niet altijd even goed te verstaan dwingt Jakes iedereen om te luisteren. En dat terwijl hij zich niet lijkt te (willen) beseffen dat hij voor een publiek staat te zingen.

Want een indrukwekkende frontman is David Jakes niet. Met zijn handen stevig om de microfoon geklemd staat hij het hele optreden een kwartslag gedraaid, half voorovergebogen om vooral niet naar het publiek te hoeven kijken, en dan vaak ook nog met zijn ogen dicht. Hierdoor mist hij het aarzelende stampen en klappen van een enkele bezoeker dat zich gedurende het optreden langzaam wat meer door de zaal verspreidt. Jakes lijkt zich daar prima te voelen, verscholen achter zijn gitaristen Mark Trotter en Ross Smithwick, die op hun beurt wel voor wat entertainment zorgen.

De bewegingen van Smithwick zijn net zo groots als de muziek maar het is vooral Mark Trotter die het publiek toch nog iets geeft om naar te kijken. Vol overgave playbackt hij ieder woord van ieder nummer mee met een grote grijns op zijn gezicht. Hij is het ook die tussen de nummers door het woord voert. Het publiek in de goedgevulde, maar niet uitverkochte, zaal van Paradiso wordt meerdere malen bedankt dat ze naar de eerste headlineshow van de band in Nederland zijn gekomen.

Zo bescheiden als ze opkwamen, verdwijnen ze na afsluiter Backroads ook weer van het podium. Een bedankje, een handje de lucht in, een en al rust. Of iedereen na afloop toch vooral een handtekening komt halen bij de merchandise stand achter in de zaal. Het is opmerkelijk contrast met de intensiteit waarmee de band tot een minuut daarvoor nog op het podium staat. Maar de intensiteit van de muziek is wel wat blijft hangen. Bij Lonely The Brave is de rest bijzaak en dat maakt eigenlijk helemaal niet uit.