VERSLAG: Sleepy Sun, Camera, White Manna - 25/9 - Effenaar

Eindhoven Psych Night is geen aaneenschakeling van hoogtepunten

Het dit jaar voor het eerst georganiseerde Eindhoven Psych Lab maakte van de Lichtstad direct de psychhoofdstad van Nederland. Onder de noemer Eindhoven Psych Night is die eretitel ook buiten het festivalseizoen verdedigbaar.

White Manna opent het bal in de Effenaar. De met een dwarsfluit aangeklede spierballenpsych heeft zonder meer potentie, al komt de fluit in het ingetogen openingsnummer beter tot haar recht dan daarna. Het Canadese vijftal houdt het bij aanvang van de nummers steeds simpel. Er is nota bene een link te leggen met de Ramones door het beperkt gehouden - twee of drie - aantal akkoorden. Deze basis krijgt vervolgens steeds de nodige extra lagen te dragen, zoals bijvoorbeeld in 'Evil'. Galmende gitaren en de zang die uit de tenen lijkt te komen, maken er een prettig geheel van. De blikkerig klinkende snare is in het eerste gedeelte van het optreden een stoorzender, maar valt gaandeweg minder op. White Manna leunt steeds behoorlijk op dezelfde soort ritmes, maar bij een niet al te lang optreden als dit is dat slecht een klein smetje.

Tussen het Angelsaksische geweld houdt Camera de Europese eer hoog. Met name het eerste half uur van het optreden is ijzersterk. Het Berlijnse trio verloochent zijn afkomst niet; krautrock slaat de klok. Op de albums zoemt Neu! voortdurend rond, live is dat minder het geval. Daarmee oogst Camera twee keer applaus in de Effenaar. Niet omdat het mislukt, maar omdat het drietal slechts twee composities - nummers is hier een te oneerbiedige benaming - ten gehore brengt. Een fel meppende drummer op een tot de basis beperkt drumstel wekt de energie op, die de toetsenist en gitarist gebruiken bij hun vlucht naar een parallel psychuniversum. Voor zover er maten zijn, is er geen enkele hetzelfde door het experimentele karakter van de muziek. Na de grootse start drijft Camera het experiment te ver door in de tweede compositie. Gefreak van de dan voornamelijk op de grond opererende drummer is ongetwijfeld leuk voor hem zelf, maar goed overkomen doet het niet meer.

Aan het optreden van Sleepy Sun gaat een uitgebreide soundcheck vooraf, maar toch is zanger Bret Constantino zelden te verstaan. In het ruig rammelende 'Galaxy Punk' heeft dat wel wat, maar het meer cleane 'The Lane' verliest er simpelweg een essentieel onderdeel mee. Bassist Jack Allen staat zouteloos zijn partijen af te werken, wat natuurlijk zijn goed recht is. Wanneer de muziek echter niet volledig overtuigt, vallen dat soort zaken sneller op. Nu is het niet alleen maar kommer en kwel. Matt Holliman is de creatieve motor van de band. Sleepy Sun is door hem geen couplet-refrein-bridge band. Hij is voortdurend bezig, ziet overal gaatjes voor een extra gitaaruitspatting. Daarbij is zijn bezieling ook daadwerkelijk zichtbaar. Desalniettemin brengt Sleepy Sun niet de gehoopte afrekening met het verleden. De band leek met Maui Tears het vertrek van Rachel Fannan te hebben opgevangen, maar live blijkt het lek nog niet boven te zijn.