VERSLAG: The Libertines - 2/10 - Heineken Music Hall

The Libertines - 02/10 - Heineken Music Hall

Het debut van ‚The Libertines’ uit 2002, ‚Up The Bracket’, wordt gezien als een mijlpaal die de garagerock nieuw leven in blies. Zo snel als Pete Doherty en Carl Barat naam gemaakt hadden, zo snel donderde het zooitje twee jaar later uit elkaar rond het tweede album, ‚The Libertines’. Doherty en Barat gingen hun eigen weg. Barat vormde met de rest van ‚The Libertines’ ‚Dirty Pretty Things’ en Doherty vormde ‚Babyshambles’. In 2010 was de band even bijeen voor twee optredens op de festivals Leeds en Reading. Maar afgelopen zomer stonden ze er opeens écht weer. Na een stilte van tien jaar speelden ‚The Libertines’ een reünie-show in het Londense Hyde Park. De 65.000 kaarten vlogen de deur uit. En nu is er dus een Europese tournee die de Amsterdamse Heineken Music Hall aandoet. En als we Pete Doherty diep in zijn doordrenkte drank en drugs ogen kijken en hem mogen geloven, volgt er volgend jaar het derde album van de rammelrockers.

Er staat een man met hoge opgetrokken broek, petje, blouse met korte mouwen wild en hoofdschuddend te dansen. Typisch Brits schoffie. De euforie van de begin dertiger is aan zijn lichaamstaal af te lezen. Zijn ogen gesloten en zijn armen in de lucht met zijn halve liter vast. Het wordt hem teveel en giet zijn bier over zichzelf heen terwijl hij luchtgitaar spelend door het publiek heen host. Dat was nog maar bij het voorprogramma‚ Circa Waves. Zo is het lekker mensen kijken in de Amsterdamse bierhal, die overspoelt is met Britse fans. Zodra ‚The Delaney’ ingezet wordt door ‚The Libertines’ vliegt er meer bier door de lucht dan dat er van te voren opgegaan is aan binchdrinking. De euforie van het publiek is aanstekelijk ondanks dat de band, vooral de eerste helft, te rommelig klinkt. De toch al niet goed articulerende Barat en Doherty vallen volledig weg in de gitaarbrei.

Wat er overblijft zijn krachtige rocknummers die van voor en achter mee gelald worden. Het is vanavond dan ook niet de band die de show steelt, maar het publiek. Toch hebben The Likely Lads een verrassend grote productiewaarde in de set zitten. Er hangt een groot ledscherm boven het podium en er vallen ironisch genoeg meerdere doeken naar beneden waar vervolgens ook nieuwe belichting tevoorschijn komt. Mooi is het ook om te zien hoe de chemie werkt tussen Doherty en Barat. Muzikaal gezien kleuren ze vaker buiten de lijnen dan erin. Maar ze zijn onafscheidelijk en zoeken elkaar continu op. De ene keer samen rammelend gitaarspelend de andere keer samen zingend op één microfoon. Aan de bromance lijkt geen eind te komen. Met als hoogtepunt Barat die iets uit het oog van Doherty peutert.

Winnaars krijgen een bierdouche, The Libertines en de HMH krijgen hem al voordat er een nummer gespeeld is. Komt dat doordat The Libertines zo goed waren? Zeker niet. Het publiek maakte van deze show een uniek optreden om niet snel te vergeten. Tijdens de toegift die uitsluitend bestaat uit indierock classics is de band op zijn best. ‚What Becames Of The Likely Lads’ ‚Up The Bracket’, ‚What A Waster’ en ‚I Get Along’ spelen ze met net dat beetje meer bezieling. The Likely Lads zullen nooit een perfecte show neerzetten, zo nu ook niet. Maar de drank deed bij Doherty net op tijd zijn werk om ook muziekaal tien jaar na dato nog interessant te blijven.