VERSLAG: James Holden - 7/11 - Doornroosje

Ondanks zijn klasse krijgt James Holden het publiek niet stil

Imponeren met analoge middelen in dit digitale tijdperk: James Holden doet het. De onuitputtelijk lijkende creativiteit van de Engelsman komt volledig tot wasdom wanneer hij, met gebogen rug, aan zijn knoppen staat te draaien. Holdens aan The Inheritors verbonden tour bracht hem al meermaals naar Nederland. Doornroosje, waar hij een graag geziene gast is, ontbreekt tijdens deze najaarstour niet.

Het elektronicagenie treft in Nijmegen echter niet de meest ideale omstandigheden aan om er een legendarische show van te maken. De James Holden van de dampende urenlange dj sets blijkt hem in de weg te zitten bij een deel van het publiek dat op zijn live shows afkomt. Intro’s en outro’s hebben te lijden onder het voortdurende geroezemoes. Je zou Holden het publiek dat een strijkorkest doorgaans voor zijn neus krijgt toewensen, vooral voor de mensen die wel naar een concert gaan om muziek te luisteren.

Voorgaande neemt niet weg dat Holden, ook in Nijmegen met drummer en saxofonist, zijn visitekaartje afgeeft. Vaak chaotische, altijd abstracte visuals vormen als het ware een spiegel van de muziek. De uit het bouwwerk van Holden voortkomende klanken nemen nooit dezelfde weg als saxofonist Etienne Jaumet. Drummer Tom Page is de constante, zij het in vergelijking met zijn twee bandgenoten wat saaie factor.

Het nerveuze gebliep maakt in ‘Blackpool Late Eighties’ plaats voor ontspanning. De melancholische sfeer van het nummer springt er, zowel live als op The Inheritors, keer op keer uit door het sterke contrast met het overige materiaal. Als Holden naast zijn analoge installatie een tijdmachine zou ontwikkelen, is Blackpool eind jaren ’80 ongetwijfeld een populaire bestemming.

Wapperende haren aan het begin van de set door een stevige bas zijn helaas geen voorbode voor een alles wegblazend optreden. Na ‘Renata’ gaat het geluidsniveau omlaag. Dat nekt één van de meerwaarden van Holdens live show. Alleen aan het einde van de set gaat het geluid nog eens vol open. Zonder die bas is het optreden uiterst de moeite waard, maar diegenen die Holden eerder - staand tussen een luisterend publiek - zagen, weten dat dit een verre van ideale avond was.