VERSLAG: Air - 27/3 - Melkweg

Air - 27/3 - Melkweg

De Melkweg brengt vanavond muziek die zijn naam eer aandoet. Als er een band is die een toeristische route door een symfonisch sterrenstelsel weet te garanderen, is het Air wel. Dit Franse duo laat al jarenlang menig loungehart met een nog relaxtere frequentie kloppen. Nu begin maart hun nieuwste album Pocket Symphony is uitgebracht, zoeken ze de Europese podia op en vereren ze ook de Lage Landen met een bezoek. Of de mensen die vanavond in de rij staan (of wanhopig ernaast met een smeekbede om kaartjes) voor dit nieuwe materiaal komen, valt echter te betwijfelen. Voor velen geldt het tweede album Moon Safari (1998) nog steeds als het muzikale hoogtepunt. De daaropvolgende albums 10.000 Hertz, Talkie Walkie en de Virgin Suicides-soundtrack deden veel volgelingen afhaken wegens het ontbreken van de illustere elektronische melodielijnen. Er zijn er echter nog genoeg liefhebbers over, blijkens de uitverkochte en sinds kort uitgebouwde Max.

Hoewel nergens aangekondigd, start de avond toch met een voorprogramma. Op het reeds met synthesizers volgestouwde podium neemt Peter von Poehl zijn gitaar ter hand om een singer-songwriter-repertoir ten gehore te brengen. Alsof de Zweed met zijn Franse muzikale roots tijdens de vrijdagmiddagborrel in een grand-café staat te spelen, kletst het publiek echter onafgebroken verder. Haast sarcastisch klinkt het op een gegeven moment: “This is one of my favourite songs, I hope you’ll like it as well.” Met zijn langgerekte, ijle uitroep halverwege deze favoriet weet hij eindelijk wat hoofden richting het podium te draaien. Helaas valt deze opleving eerder in de categorie verbazing dan bewondering. Met een applaus-voor-de-moeite verlaat hij na een half uur spelen haast onmerkbaar het strijdtoneel.

Lang laat de hoofdact niet op zich wachten. Al snel betreedt het Air-duo Jean-Benoît Dunckel en Nicolas Godin met drie man versterking het podium. Naast zijn eigen indrukwekkende stellage van elektronica, heeft Dunckel back-up van twee toetsenisten. De drummer tussen hen in produceert het enige constante echt instrumentale geluid van vanavond. Alle drie staan ze in de schemering op de achtergrond; de hoofdrollen zijn weggelegd voor de twee heren vooraan.

Al tijdens het eerste gedeelte van de set blijkt dat het publiek toch vooral is gekomen voor de klassiekers. Wanneer na drie nummers ‘Talisman’ (Moon Safari) wordt ingezet, klinkt een eerste overtuigd applaus. Met onmiskenbare Franse charme wordt de zaal getrakteerd op een glimlach. Het is één van de weinige interacties met het publiek. Met grote concentratie speelt Air een mengelmoes van zijn repertoire. Hoewel er live weinig vernieuwends aan de muziek wordt toegevoegd, is het fenomenaal om de creatie ervan te zien. Zo nu en dan bijgestaan door een roadie die de settings van zijn apparatuur bijstelt, tovert Dunckel de typische Air-sound tevoorschijn. Vanuit de achtergrond klinkt hier en daar een verfrissende tamboerijn of sambabal en de basgitaar die Godin zo nu en dan omhangt, zorgt voor de nodige diepgang. De zang nemen beide heren ook voor hun rekening; met een draai aan de knoppen blijkt elke gewenste toonhoogte voorradig.

Des te verrassender is de opkomst van Charlotte Gainsbourg tijdens de eerste toegift na bijna een uur spelen. Het publiek, net goed los na het horen van ‘Kelly Watch The Stars’, ontvangt haar enthousiast. Met haar Brigitte Bardot-achtige stijl en hese stem weet zij de hele Max op zich te focussen. Zoals uit een eerdere samenwerking bleek, weet Air haar perfect muzikaal te omlijsten. Buiten is het lente, maar binnen is de sfeer als op een zwoele zomeravond. Na twee nummers zit de toegift erop en loopt het podium voor een tweede keer leeg.

Het publiek is echter nog niet verzadigd. Gelukkig komt er een tweede toegift. Met ‘La Femme D’Argent’ overtuigt Air het publiek niet voor niets een kaartje te hebben gekocht. Voor de heren zal het echter wrang zijn dat dit alleen te bewerkstelligen is met nummers van hun succes van bijna een decennium geleden.