VERSLAG: Counting Crows 14/11 Heineken Music hall

Counting Crows

Zo'n zes jaar deden de Counting Crows over het uitbrengen van een plaat met nieuw werk. Dat album is er nu en heet Somewhere Under Wonderland. Ze zijn er duidelijk trots op, want hij komt vrijdagavond vrijwel in zijn geheel voorbij in de Heineken Music Hall.

Iets voor half acht gaan de lichten in de zaal voor het eerst uit om voorprogramma Lucy Rose op het podium te verwelkomen. De kleine blonde zangeres uit Engeland mag met haar zoete stem en folkliedjes de HMH proberen te betoveren. Proberen, want dit lukt niet echt.

Als ruim een uur later de lichten voor de tweede keer doven en de hoofdact van de avond onder begeleiding van Bill Withers' 'Lean On Me' dat uit de speakers klinkt, het podium betreedt moet het publiek opnieuw opgewarmd worden. De band probeert dit met 'Time and Time Again' en het lukt aardig, maar het is pas bij het vijfde nummer 'Mr. Jones' dat iedereen echt enthousiast wordt.

Zanger Adam Duritz staat er echter om bekend te houden van live improvisatie. Hij verzint ter plekke nieuwe melodieën en teksten en dit is zeker interessant en vermakelijk om naar te kijken maar het werkt niet echt bevorderend voor de sfeer in de zaal als hij dit doet bij de grote hits als 'Mr. Jones' en 'Big Yellow Taxi'. De HMH wil heel graag meezingen maar Duritz geeft ze hiervoor niet de kans. Dat is jammer want hierdoor komt de avond niet echt los.

Het 'Springsteen-esque' acht minuten lange Palisades Park is het Jungleland van de Counting Crows. Een meesterwerk op het nieuwe album, maar het is niet verstandig om de toegift ermee te openen tijdens een avond die geen uitschieters kent. Op de muzikale performance van de band is niets aan te merken en gitarist David Immergluck steelt met zijn indrukwekkende solo's regelmatig de show van Adam Duritz die de liedjes niet alleen zingt maar ze ook vertelt door wilde gebaren en veel interactie met het publiek.

De Crows en de mensen in de zaal laten zich vanavond allebei van hun beste kant zien maar de klik blijft uit. En het is pas tijdens het afsluitingsmuziekje van 'the Mamas & the Papas' dat het publiek, onder leiding van de op een speaker staande dirigerende Duritz, de kans krijgt om mee te zingen. En dat kan toch niet helemaal de bedoeling zijn van een band met een repertoire als dat van Adam Duritz en de zijnen.