VERSLAG: Chris Rea - 25/11 - Carre

Chris Rea

Let’s Dance! You are never too old to dance! zijn de afsluitende woorden van Chris Rea terwijl hij zijn vuisten enthousiast in de lucht gooit. Het is al enkele jaren geleden sinds de muzikant zijn ziekte overwon en vanavond lijkt hij zich jonger dan ooit te voelen. Zijn nummers worden normaliter gekenmerkt door een prachtige subtiliteit, vanavond wordt dat aangevuld met een stevige portie bluesrock.

Want horen we daar bij, de soms Skyradio vriendelijke, Chris Rea een stukje ZZ Top voorbijkomen? Het lijkt er sterk op wanneer ‘Come So Far, Yet Still So Far To Go’ gespeeld wordt. Je wacht tijdens het nummer continu op Chris Rea die er een typische ZZ Top schreeuw uitgooit. Aangezien de zanger vanavond in een extreem goed humeur is had zo’n grap er prima tussendoor gepast. Dansend vliegt Chris Rea het podium op en neer, solerend stort hij zich van het ene slidegitaar hoogtepuntje in het andere en de rest van de band vult perfect aan. Het hoogtepunt van de avond wordt gevormd door het uitgerekte ‘Stoney Road’. Chris Rea kan zich helemaal uitleven op de gitaarsolo’s.

Dat wil niet zeggen dat er geen ruimte voor subtiliteit is. Twee jaar geleden verzonk Chris Rea in Paradiso in de bombast van zijn show. Nu lijkt alles zijn plek gevonden te hebben. ‘The Road To Hell’ is nog steeds een pareltje met haar spooky introductie. Kalmpjes bouwt de bluesgitarist naar het hoogtepunt van het nummer. Net zo subtiel is de lange intro naar ‘Til The Morning Sun Shines On My Love And Me’. Met alleen zijn keyboardspeler als begeleiding bewerkt Chris Rea een tijdje zijn gitaar. Het sfeervolle resultaat lijkt zich uitstekend te lenen voor een film soundtrack.

Op papier zullen ongetwijfeld mensen zich hebben laten verleiden voor een avondje subtiel Chris Rea in het sfeervolle Carré. De blueszanger heeft echter al zijn krachten weer terug en kan het gaspedaal flink in duwen. Dat levert een fantastische show waarbij de gitaarliefhebbers regelmatig met open mond naar de slide solo’s zitten te kijken. De aanvulling van twee gastzangeressen maakt het resultaat nog explosiever. Desondanks past het optreden perfect in deze setting. De verschillende gitaarsolo’s, de swingende boogierock en de bij vlagen agressieve achtergrondvocalen laten je van verbazing op de stoel achter. Dat onbekende nummers nog meer indruk maken dan bekende hits als ‘Julia’ en ‘On The Beach’ onderstreept dat Chris Rea nooit te oud zal zijn om te dansen en op de bühne te staan!