VERSLAG: Bob Dylan - 8/4 - HMH

Bob Dylan - 8/4 - Heineken Music Hall

Wat gaat ons deze eerste Paasdag brengen? Een vraag die bij vele bezoekers vanavond leeft. Het blijft natuurlijk altijd afwachten. De goede man is inmiddels 66 jaar en dan weet je het natuurlijk nooit. Maar hij is ook de man die een immens oeuvre heeft opgebouwd en zonder twijfel één van de grootste singer/songwriters ooit is. Nog steeds geven hedendaagse bandjes met enige regelmaat aan juist beïnvloed te zijn door deze man. Al vanaf het begin van zijn carrière gaat er iets magisch uit van zijn persoon. Hordes aan kenners, filosofen en anderen hebben getracht het fenomeen te doorgronden, slechts zelden of misschien wel nooit is hier iemand in geslaagd.

Vanavond staat dus Bob Dylan in de Heineken Music Hall. Het optreden maakt deel uit van een uitgebreide Europese tournee. Deze naar aanleiding van zijn laatste album Modern Times. Dit album werd in tegenstelling tot een aantal niemendalletjes in de jaren negentig goed ontvangen. Terwijl nog een aantal bezoekers hun plek zijn het zoeken in de HMH, komt Dylan iets na half acht het podium op. Bijgestaan door een vijfkoppige band met Tony Garnier op bas, George Recile op drums, Stu Kimball op slaggitaar, Denny Freeman als leadgitarist en Donny Herron afwisselend op viool, pedal steal en mandoline.

Er wordt afgetrapt met ‘Cat’s In The Well’. Dylan op elektrische gitaar en getooid met een grote witte hoed. Zijn stem heeft door de jaren heen natuurlijk alleen maar aan schorheid gewonnen, maar vanavond is Dylan relatief gezien goed bij stem. Zijn zang is goed verstaanbaar en nog altijd even kenmerkend. Er wordt vervolgd met een oude hit, ‘It Ain’t Me Babe’, maar het duurt even voor het publiek in de gaten krijgt welk nummer nu gespeeld wordt. Dat zal overigens niet de laatste keer zijn vanavond. De tekst moet veelal uitkomst bieden bij het achterhalen welk nummer gespeeld wordt. De uitvoering van ‘It Aint’t Me Babe’ verdient niet de schoonheidsprijs, is zelfs rommelig en Dylan improviseert wat op elektrische gitaar.

Het spelen van oude hits in een nieuw jasje getuigt enerzijds van weinig gemakzucht, anderzijds blijkt vanavond dat de ‘nieuwe jasjes’ niet altijd even goed passen en niet altijd of slechts zelden een verrijking zijn. De band van Dylan speelt vrij vlak en soms zelfs eentonig. We hebben hier bepaald niet te maken met een geniale band. De leadgitarist vormt hierop misschien nog een uitzondering. Zeker de ritmesectie bevat weinig raffinement, die sommige nummers juist nodig lijken te hebben. Het hele concert leunt hiermee op de persoon Bob Dylan, zijn stem en zijn liedjes. De ondoorgrondelijkheid van de persoon Dylan blijkt vanavond ook eens te meer. Er kan geen lachje vanaf, communicatie met het publiek of met de band lijkt al helemaal uit den bozen.

Het geluid is goed, maar soms wel heel hard. Bij sommige nummers gaat de volumeknop een stuk meer open en wordt er een ware geluidsmuur opgetrokken, dit komt niet altijd ten goede aan de nummers. Een eerste hoogtepunt van de avond wordt gevormd door ‘It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)’. Qua ritme en opbouw krijgt dit nummer een uitvoering die recht doet aan het origineel. Na dit nummer verruilt Dylan voor de rest van avond zijn elektrische gitaar voor het elektrische orgel. Er wordt dan vervolgd met het eerste nummer van deze avond van zijn laatste wapenfeit Modern Times, ‘When The Deal Goes Down’. Zoals eigenlijk bij alle nummers die Dylan vanavond van zijn laatste album zal spelen, neemt de band wat gas terug en is er bij deze nummers meer plek voor enige nuance en raffinement. Ook hebben deze nummers nog geen decennia aan muzikale evolutie achter de rug, waardoor ze zo klinken zoals ook op het album en dat blijkt een verademing.