VERSLAG: Ben Howard - 18/12 - HMH

Ben Howard

Met zijn tweede studio album I Forget Where We Were lijkt Ben Howard dit jaar uit te willen schreeuwen dat hij meer is dan de surfdude van dat zomerse hitje ‘Keep Your Head Up’. De kabbelende muziek heeft plaats gemaakt voor groots opgezette postrock nummers. Zijn populariteit is hier in Nederland nog immer groot; gemakkelijk vult de Brit drie avonden achter elkaar de Heineken Music Hall.

Voorprogramma Hiss Golden Messenger tapt eerst uit een ander vaatje. Zeer fraai brengen de vier mannen een setlist gevuld met countryrock. De nummers worden op het podium verder uitgebouwd. Het rustige nummer ‘Lucia’ krijgt een rock ’n roll sausje en had ook in een Rolling Stones setlist gepast. De Amerikanen laten zien een fantastische countryrock band te zijn. Saaiheid overheerst nergens. Muzikaal vernuft gelukkig wel. Hier gaan we nog veel van horen!

Na een tijdje wachten beklimt dan Ben Howard het podium. Door de verlate aankomst bekruipt je even de angst om, net zoals Norwich eerder deze week, een beschonken Ben Howard te krijgen. Dat valt echter mee. In volle focus begint Howard met zijn setlist. De duistere sfeer wordt meteen gezet en zware ritmes vullen het lome gitaarwerk aan. Sfeervol bouwt Ben Howard het optreden op.

Gelukkig is er, tussen al het zware en serieuze werk, ook even ruimte om op adem te komen. ‘Everything’ stamt nog van het vorige album. De begeleiding is wat meer akoestisch georienteerd. Nu is het ook eindelijk mogelijk om iets van Ben Howard te zien zonder dat deze overvleugeld wordt door de te groots opgezette lichtshow. Hetzelfde geldt voor ‘She Threats Me Well’. Met een staande bas en een mooi orgeltje zie je eindelijk een groepje muzikanten die muziek staan te maken. Het zijn echter zeldzame momenten in een show waarbij de zanger zichzelf vooral veel te serieus lijkt te nemen.

Ben Howard is nooit een showman geweest, vanavond zijn de lampen meer dan regelmatig zo ingesteld dat je niks anders ziet dan de felle lichten. Het sluit goed aan bij de groots opgezette nummers. De gitaren klinken rauw, de ritmes doen regelmatig industrieel aan en het is goed zoeken naar een sprankje positieve energie in de teksten van Ben Howard. Vooral omdat feelgood song ‘Keep Your Head Up’ achterwege blijft.

Het optreden verliest zichzelf vanavond regelmatig in overdreven bewijzingsdrang. Het voelt geforceerd aan en Howard verschuilt zich te gemakkelijk achter de felle lampen. Het muzikale speelplezier van voorganger Hiss Golden Messenger is daardoor afwezig. Na enkele minuten worden de nummers voorspelbaar en het optreden saai. Naarmate het optreden vordert nemen de elektronische elementen een grotere rol in. De Massive Attack intermezzo’s brengen even wat leven in de zaal. Doordat deze plotseling afgekapt worden, blijven ze vervreemd in de setlist hangen. Ben Howard zal ongetwijfeld nog niet klaar zijn met zijn muzikale experimenten. Het is de vraag of een nieuwe incarnatie een lossere muzikant laat zien.