VERSLAG: Blaudzun - 24/1 - Tivoli Vredenburg

Blaudzun

Eerst is de beurt aan Sofie Winterson als voorprogramma. Waar ze vorig jaar nog compleet ondersneeuwde bij een optreden van De Jeugd van Tegenwoordig zet ze deze keer een veel stevigere set neer. De synthpop liedjes vervliegen niet zoals in de oude Tivoli maar trekken de aandacht van het hele publiek. Hierdoor wordt ook meteen duidelijk dat de akoestiek in TivoliVredenburg zoveel beter is dan het aan de Oude Gracht was. Is het dan eindelijk afgelopen met het geroezemoes tijdens een voorprogramma? Bij deze show is dat zeker het geval.

Wanneer de band van Blaudzun het podium betreedt zit de zin er meteen goed in. De band begint vol energie. Van opener Elephants tot de laatste toegift spelen ze vol overgave. Ze stonden al vele malen in het oude Tivoli maar dit is de eerste keer in de TivoliVredenburg in de Ronda. Het heeft altijd net iets extra's wanneer een band een thuiswedstrijd mag spelen. En dat voel je. In eerste instantie lijkt de zaal wat tam, verder dan wat ritmisch met de hoofden schudden komt het niet. Zelfs tijdens het gelijknamige nummer van het laatste album en tevens bekendste nummer Promises of No Man's Land lijkt het publiek in eerste instantie niet heel erg onder de indruk. Maar dan is het duidelijk wat er gebeurt, iedereen is betoverd. Het publiek klapt enthousiast mee en zingt de melodieën mee als daarom gevraagd wordt.

Dat Johannes Sigmond, beter bekend onder zijn alias Blaudzun, het experiment niet schuwt bewijst hij door een uitgeklede en langzame versie van We Both Know te brengen. De hele zaal hangt aan zijn lippen wanneer hij dit breekbare nummer vertolkt. Als gehypnotiseerd fluit het publiek de melodie mee. Dat Sigmond niet bang is om breekbaar te zijn laat hij later ook zien als hij naast de microfoon gaat staan en geheel a capella met alleen zijn banjo Wolf's Behind the Glass zingt. Wat is dit mooi en magisch.

Wanneer de achtkoppige band het podium verlaat volgt er een staande ovatie. Het duurt niet lang voordat ze het podium weer betreden en met titelnummer van de derde plaat Heavy Flowers een lange toegift inzetten. De band komt daarna niet één keer maar zelfs twee keer terug om een ode te brengen aan het publiek dat zo in hen opgaat. Als een wederzijdse liefdesverklaring.