VERSLAG: The Automatic - 12/4 - Patronaat

The Automatic - 12/4 - Patronaat

Het Patronaat loopt vanavond maar langzaam vol. Waarschijnlijk genieten veel mensen die vanavond een kaartje hebben voor The Automatic buiten zo lang mogelijk van de eerste zomerse avond.

Wanneer voorprogramma Silence Is Sexy aftrapt, is de zaal nog niet half gevuld. Het enthousiasme van gitarist Pim van de Werken is er niet minder om. Hij heeft zelfs meer energie dan past bij de akkoorden die voor de dark wave à la Placebo nodig zijn. Tijdens de set zoekt hij springend en headbangend elke centimeter van het podium op. Dankbaar gebruik makend van de mogelijkheden die dit biedt. Zo raspt hij de snaren van zijn gitaar langs de rand van het drumstel en over de versterkers aan de rand van het podium. Hiermee compenseert hij de statische podiumpresentatie van zijn collega’s en geeft hij de muziek tevens de nodige schwung.

Ook tijdens het slotnummer bewijst Pim van de Werken zijn toegevoegde waarde. Op zijn knieën voor z’n gitaarpedalen weet hij hier behoorlijk wat rauw geluid uit te halen. Tijdens de laatste klanken, leggen zanger Hendrik-Jan de Wolff, bassist Barry Spooren en Pim van de Werken hun gitaren tegen de versterkers aan. Het overstuurde geluid mixt perfect terwijl het volume langzaam wegsterft. De zaal waardeert het met een applaus zoals vanavond nog niet eerder heeft geklonken. En terecht. De ondertoon mag wat zwaar zijn, de muziek van deze Utrechtenaren zit goed in elkaar!

Waarom het gordijn na het voorprogramma dichtgaat, is een raadsel. Hebben de roadies van The Automatic last van podiumvrees? Helaas voor hen zullen ze hun angsten tijdens de set nog herhaaldelijk moeten trotseren. Halverwege de show liggen er drie roadies koortsachtig weerspannige kabels vast te tapen op het podium. Vast en zeker losgwoeld door toetsenist Pennie. Al tijdens het eerste nummer ‘By My Side’ blijkt hij de muzikale aandacht op te eisen, in plaats van frontman Rob. Pennie gaat ongebreideld los op zijn synthesizers, waardoor hij de verder gepolijste indiepop van The Automatic naar een hoger plan tilt. Met een scream verlaat hij zo nu en dan zijn twee elektrische compagnons en stuitert hij als een koe die voor het eerst de wei ruikt over het podium. Ondertussen mept hij op een gifgroene cowbell of laat hij z’n microfoon loopings maken.

Rob, die zang en bas op zich neemt, lijkt met zijn looks vooral aantrekkelijk voor het jonge vrouwelijke publiek dat de eerste rij vormt. Wanneer het geluid even afneemt, laten zij in hoge bewoordingen van zich horen. Dit boybandgevoel duurt niet lang. Als tweede nummer wordt ‘Raoul’ ingezet en niet veel nummers later komt de hitsingle ‘Monster’ voorbij. Hoewel het gegil om de heupbewegingen van Rob de muziek soms overstemt, ontstaat er voor het podium een flinke pit.

De zaal liep wat langzaam vol en het voorprogramma paste qua energie niet helemaal bij de The Automatic. Toch zit de sfeer er nu goed in. Bier vliegt door de lucht en tot genoegen van band en publiek maken twee meiden een stagedive. De show rockt; helemaal tijdens een cover van Talking Heads. Gitarist Frost breekt een snaar en Pennie doet de hoogste versterker wankelen wanneer hij er vanaf springt.

Het hoogtepunt van de avond zit echter in de toegift. Pennie blijkt prima uit de voeten te kunnen met de raps van Kanye West’s ‘Gold Digger’. De toetsenist met vuurrood piekhaar en een broek die geen maat kleiner had gekund, springt enthousiast het publiek in. Met z’n éénzestig lengte is hij even zoek, maar niet veel later verschijnt hij al rappend bovenop de apparatuur van de geluidstechnici. Ondertussen speelt zanger Rob op een dwarsfluit de voor dit nummer zo kenmerkende opzwepende melodie. Het publiek lijkt even te twijfelen, gaat we deze hiphop-wending leuk vinden? Zeker wel!

Na bijna alle nummers van het debuutalbum Not Accepted Anywhere en wat covers te hebben gespeeld, is The Automatic door zijn repertoire heen. Gitarist Frost laat zich in het publiek vallen, terwijl zanger Rob zijn plectrums onder de liefhebbers verdeelt. Voor ieder wat wils, net zoals de show eigenlijk.